Hoofdstuk 0: Vanaf het begin
Hoofdstuk 1: Hoe het begon
Hoofdstuk 2: Een nieuw gezin
Hoofdstuk 3: De koopman gaat op reis
Hoofdstuk 4: Vermist!
Hoofdstuk 5: Veranderd leven
Hoofdstuk 6: Anders dan de anderen
Hoofdstuk 7: Afscheid van Molly
Hoofdstuk 8: Het huis zonder Molly
Hoofdstuk 9: Winter
Hoofdstuk 10: Lente
Hoofdstuk 11: Toekomst, toekomst, toekomst
Hoofdstuk 12: Geen echte dochter
Hoofdstuk 13: ...
Hoofdstuk 7: Afscheid van Molly
Er was nog een ander punt waarover Elisa zich zorgen maakte, en dat was het geld. Er kwam lang niet genoeg binnen om alle uitgaven te dekken. Cinderella's vader had een grote buffer gehad, maar die slonk nu snel, en Elisa zag dat het eind in zicht kwam. Ze begon weer de huisadvertenties door te kijken, want als ze nu van dat grote huis af kon komen, zou haar dat een flink bedrag besparen. Maar helaas was het nog net zo moeilijk om een goed huis te vinden dat bovendien ook nog betaalbaar was. Elisa kwam daar niet verder mee. En toch moest er iets veranderen. Ze konden niet doorgaan op de huidige manier. Er ging per week veel te veel geld uit.
"Kan je straks even bij me komen?" vroeg Elisa op een dag aan Molly.
Molly keek op van haar werk.
"Natuurlijk mevrouw," antwoordde ze. "Wanneer zal ik langs komen?"
"Doe maar direkt na het eten," zei Elisa, "in mijn slaapkamer."
"Ik zal er zijn," beloofde Molly.
Direkt nadat de familie van tafel was gegaan, ging Molly naar boven en klopte op de slaapkamerdeur van haar vrouw. Ze was toch wel een beetje angstig. Wat zou mevrouw haar gaan vertellen?
"Binnen," klonk een stem van binnen. "En Molly ging naar binnen."
Elisa zat binnen aan haar kaptafel. Ze draaide zich op haar kruk om en keek Molly aan.
"Ah, daar ben je," zei ze tegen de dienstmeid. Ze viel meteen met de deur in huis.
"Ik moet met je spreken over mijn financiele situatie. Het gaat daar niet goed mee. De society geeft me een bepaald bedrag per maand, en van mijn eerste man krijg ik ook een bepaald bedrag per maan. Maar het is te weinig om er onze uitgaven mee te betalen. De afgelopen maanden heb ik ingeteerd op het spaargeld van meneer, maar dat houdt een keer op. Ik moet mijn uitgaven verminderen."
"Gaat u mij ontslaan?" vroeg Molly open.
Elisa schrok wat terug van de openheid van het dienstmeisje, maar toen hervatte ze weer haar gesprek.
"Nee, ik ga je niet ontslaan. Ik weet dat je van dit huis houdt," zei ze. "Je bent hier langer dan ik."
Molly knikte.
"Ontslaan zou dus wreed van me zijn," ging Elisa verder. "En bovendien zou ik het fijn vinden als je voor me bleef werken. Maar wel kan ik je niet meer het zelfde betalen als voorheen."
"Hoeveel wilt u mij dan betalen?" vroeg Molly opnieuw open. Het diensmeisje was altijd direkt en open. Ze draaide niet graag om de zaken heen. Ze snapte niet waarom andere mensen dat zo graag deden.
Elisa noemde het bedrag en Molly schrok terug.
"Dat is wel heel erg weinig," reageerde ze.
"Meer kan ik niet betalen," antwoordde Elisa. "Het spijt me."
Molly knikte met haar hoofd.
"Dat kan wel, maar ik moet ook leven," antwoordde ze.
"Je kunt in ieder geval hier blijven," zei Elisa. "In dit huis. En dat moet toch ook fijn voor je zijn."
"Maar ik weet niet of ik voor zo'n laag bedrag nog wel zou willen werken," merkte Molly op. "Zoals ik al zei moet ik ook aan mijzelf denken."
"Denk er even over na," adviseerde Elisa. "Ik wil in ieder geval graag dat je hier blijft. Maar ik kan je helaas niet meer betalen."
"Wat gaat u doen, als ik vertrek?" vroeg Molly opeens een beetje wantrouwend.
Elisa haalde haar schouders op en keerde zich weer terug naar de kaptafel. In de spiegel keek ze Molly aan.
"Ik probeer dan natuurlijk iemand anders te vinden," antwoordde ze.
"Dat zal u niet lukken," antwoordde Molly meteen. "Voor dit bedrag kunt u niemand vinden."
"Ik hoop het wel," antwoordde Elisa terwijl ze haar haar begon te borstelen. "Maar als het niet lukt, dan redden we ons ook wel. Neem jij gewoon in alle rust je beslissing. Ik wil je tot niets dwingen."
"Ik maak me zorgen om Cinderella," zei Molly. "Het meisje is een grote hulp voor mij, maar ze zou dit werk niet moeten doen."
"Nee, dat heb ik ook al vaak tegen haar gezegd," zei Elisa, "en ze liet een grote zucht horen. Maar ze schijnt er plezier in te hebben."
"Nou, plezier dat is het niet. Ze wil mij gewoon helpen," zei Molly. "Ik vraag me af wie het werk gaat doen als ik weg ben. Ik ben bang dat het allemaal op haar zal neerkomen. En dat vind ik niet goed."
"Maak je daar nou maar geen zorgen over," antwoordde Elisa. "Neem gewoon in alle rust je beslissing. Wij redden ons wel."
Molly aarzelde even. En snoof toen. Ze wist heel goed wat er zou gebeuren als zij weg zou gaan.
"Ik hoor het wel," zei Elisa, die een einde aan het gesprek wilde maken. "Dag Molly."
"Tot uw dienst mevrouw," antwoordde Molly beleefd. En ze ging vlug weg.
Molly vond het heel moeilijk haar verhaal aan Cinderella te vertellen, maar ze wist dat ze het wel moest doen. Cinderella moest er van af weten. Dus toen ze 's middags aan de keukentafel zaten, begon ze erover.
"Je moeder heeft met mij gepraat over mijn salaris," zei ze.
Cinderella keek verrast op. Toen besefte ze dat het nooit over een verhoging kon gaan, en haar blik werd vragend.
"Ze wil me minder gaan betalen, je moeder," ging Molly verder. "Ze noemde het bedrag. Het wordt heel weinig."
"En nu?" vroeg Cinderella.
"Je moeder heeft me de keus gegeven: of blijven of weggaan."
"Ojee," schrok Cinderella. "En weet je al wat je gaat doen?"
Gespannen keek het meisje de vrouw aan. Ze was ineens ongerust. Als Molly weg ging....? Molly mocht niet weg gaan, dan bleef zij hier alleen achter!
Molly keek het meisje warm aan.
"Ik weet hoeveel pijn ik je ermee zou doen," zei ze. "Maar het is echt zo weinig wat je moeder mij nu biedt. Bij andere gezinnen kan ik veel meer verdienen. En daar hoef ik waarschijnlijk ook minder voor te doen."
"Molly, ga niet weg," smeekte Cinderella plotseling. "Alsjeblieft. Ik zal je zo missen. En dan zit ik hier in mijn eentje met Elisa, Anna en Paula!"
"Ze zijn je famillie, meisje," antwoordde Molly zacht. "Elisa beschouwt je als haar dochter."
"Ze zijn mijn famillie niet," zei Cinderella nukkig. "En dat weet je heel goed. Ze zijn anders. Ik kan nooit een van hun worden."
Molly schudde met haar hoofd.
"Misschien toch wel," zei ze tegen het meisje. "Cinderella, je bent nog jong. Je moet nog groeien. Elisa heeft het beste met je voor. Je zult een prachtige dame worden."
"Niet zonder jou!" zei Cinderella heftig. "Niet zonder jouw!"
Er viel even een stilte waarin geen van beide iets zei. Toen sprak Cinderella weer:
"Elisa heeft helemaal niet het beste met me voor," zei ze boos. "Ze vindt het erg handig dat ik kan poetsen en schrobben. Wie moet het werk allemaal doen als jij weg bent?"
"Niet jij," zei Molly. "Ga jij het alsjeblieft niet oppakken. Dit is Elisa's probleem. Ze moet een dienstmeisje vinden die voor haar geld wil werken. Maar ik wil het niet."
Molly pakte Cinderella's hand op de keukentafel.
"Jij gaat het niet doen, hoor," zei ze nogmaals tegen haar.
Cinderella haalde haar schouders op.
"We worden arm," zei ze tegen Molly. "En arme mensen hebben geen dienstmeisjes."
"Dan mag Elisa het zelf opknappen," zei Molly.
"Dat doet ze niet," antwoordde Cinderella.
Het meisje keek Molly opnieuw aan.
"Alsjeblieft Molly, ga niet weg," smeekte ze haar. "Je bent de laatste van mijn oude leventje. Mijn enige verbinding naar vroeger. Ik zal je zo missen."
Molly kreeg tranen in haar ogen toen ze Cinderella zo zag smeken. Ze slikte ze moeizaam weg.
"Ik moet nog beslissen," zei ze tegen haar. "Ik heb nog niet besloten."
De rest week liep Cinderella op eieren. Het meisje probeerde Molly zo min mogelijk te ergeren uit angst dat Molly dan zou besluiten weg te gaan. Ze hielp haar zo veel mogelijk. Ze wilde dat Molly blij met haar was, en bij haar zou blijven! Ze was echt bang dat ze weg zou gaan.
Ook Molly had een moeilijke week. Ze had veel medeleiden met Cinderella. Ook omdat ze wel wist wat er van het meisje zou worden als zij vertrok. Cinderella zou gewoon het huishouden moeten gaan doen! Zij zou de nieuwe dienstmeid van Elisa worden. Maar dan een die gratis was.
Maar het geld was echt te weinig. Molly wist dat ze ook aan zichzelf moest denken. En daarom vond ze het heel moeilijk een beslissing te nemen.
"Cinderella," zei Molly op een dag dat ze weer in de keuken zaten.
Cinderella hield haar adem in toen ze het hoorde. Ze wist dat het nu zou komen. Ze hief haar hoofd op en keek Molly aan.
"Ik heb ontslag genomen," zei Molly zacht.
Boef!
Cinderella's hart maakte een heel diepe klap. Het meisje wist even niet wat ze moest doen. In haar hoofd begon van alles te bewegen: Teleurstelling. Verdriet. Angst. Zij zou alleen achterblijven!!
Een snik welde uit haar op. Ze wist niet wat ze moest zeggen.
Molly ging vlug naar haar toe en legde een arm om haar heen.
"Sorry, meisje," kon ze als enige zeggen.
Cinderella kon nog steeds niets zeggen.
Dat waren rare dagen, de dagen nadat Molly haar vertrek aangekondig had. Ineens was alle gezelligheid uit de keuken verdwenen. Hij was grijs, grauw. Net als het hele huis. Net als Cinderella's leven. Cinderella en Molly zeiden niet veel tegen elkaar. Ze deden allebei hun werk. Ieder hun deel.
"Stop met werken, Cinderella," smeekte Molly op een dag het meisje. "Het is niet goed wat je doet."
Maar Cinderella stopte niet. Ze wilde Molly blijven helpen. Helpen tot het laatste moment! En daarna zou ze in een zwart gat vallen. Een leven alleen met Elisa, Anna en Paula! Hoe vreselijk! Iedereen weg! Haar moeder weg. Haar vader weg. En nu ook Molly weg! Alles weg. Alleen zij was hier achter gelaten.
Een week later vertelde Molly dat ze een nieuwe betrekking had gevonden. Ze was er best wel blij over. Voor Cinderella probeerde ze haar blijdschap een beetje te temperen. Maar het lukte haar niet goed. Ergens was Molly ook wel opgelucht dat ze dit huishouden met Elisa kon verlaten. Elisa verlangde gewoon veel te veel van haar, en ze had zich hier gewoon een beetje slaaf gevoeld. Ze was daarom erg opgelucht dat ze nu weg kon.
Haar nieuwe betrekking was in een stad een stukje verderop. Ze zou daar een oude dame gaan verzorgen. De dienstmeid van die dame was onlangs overleden, en de dame had op stel en sprong een nieuwe nodig.
"Natuurlijk," dacht Cinderella schamper toen Molly haar dit allemaal vertelde. "Ver weg." Ze wist dat ze Molly heel lang niet meer zou zien.
De laatste dag dat Molly in het huis was, naderde snel. De vrouw pakte haar spullen in. Omdat ze zo lang bij de familie had gewoond, was het voor haar een complete verhuizing. Gelukkig had ze niet veel. Al haar eigendommen pasten in twee grote hutkoffers. Die zouden 's ochtends door een koeriersdienst worden opgehaald, en dan zou Molly ook vertrekken.
De avond voordat Molly zou vertrekken, was alles in de koffers gepakt. Alleen haar werkkleding moets er nog bij. Maar die had ze nog aan. Ze moest nog het avondeten koken. Daarna zou ze nog afwassen, en dan was ze klaar. Het huis en de keuken lagen er schoon bij. Ze had er voor gezorgd dat ze de boel netjes achterliet. Het was bijna tijd om met het avondeten te beginnen, maar eerst wilde het dienstmeisje Cinderella nog even spreken.
Cinderelle was niet in de keuken. Ook was ze niet in de woonkamer.
"Weet je waar Cinderella is?" vroeg Molly aan Paula die op de bank een modeblad aan het lezen was.
"Niet hier," antwoordde Paula haar. "Ik heb haar al een poos niet gezien. Misschien is ze buiten."
Maar Cinderella was ook niet in de tuin. Molly ging naar boven. Ze opende voorzichtig de deur van Cinderella's kamer, en daar zat het meisje.
Naast de grote glazen deuren die van Cinderella's kamer naar het balkon leidden, zat nog een erkerraam. De erker had een grote vensterbank, en daar zat het meisje. Ze had gehuild, zag Molly, en ze huilde nog steeds.
Molly wist even niet wat ze moest zeggen.
"Cinderella," zei ze toen zacht.
"Laat me met rust, aljeblieft," antwoordde Cinderella.
Maar Molly wilde het meisje niet met rust laten. Ze liep naar haar toe.
"Cinderella," zei ze medeleidend. "Ik vind het vreselijk voor je."
Cinderella was even stil. Toen zei ze.
"Morgen vertrek je. Ik blijf hier heel alleen achter."
Molly knikte.
"Ja, het spijt me zo."
Het was weer even stil. Molly ging bij Cinderella op de vensterbank zitten en legde haar hadn op haar arm.
"Hou je goed," zei ze tegen het meisje. "Het komt goed met je. Dat weet ik zeker."
Cinderella haalde haar schouders op.
"Misschien."
"Cinderella," zei Molly dringend. "Luister even naar me. Ik heb een geheim voor je."
Maar Cinderella haalde ongeinteresseerd haar schouders op, en keek naar buiten. Over de voortuin heen naar de straat erachter.
"Nee," zei Molly tegen het meisje. "Ik wil graag dat je even luistert. Ik vind het belangrijk dat je het weet."
Ze pakte Cinderella's hand en wachtte tot het meisje haar aankeek.
Eindelijk gebeurde dat.
"Kijk," zei Molly tegen Cinderella. "Ik weet dat het goed met je komt. Maar mocht je in de problemen raken, mocht je hulp nodig hebben....."
"Mijn peetmoeder woont in de stad. Ik heb het met haar over jou gehad. Ze heeft me verteld dat je altijd bij haar kunt aankloppen. Ik ben straks weg, maar als er wat is, zal zij voor je zorgen zoals ik dat zou doen. Maar er is een belangrijk punt. Je mag dit tegen niemand vertellen. Het is erg belangrijk dat niemand weet dat je haar kent. Laat je stiefzusters niet weten dat ik je dit heb verteld. Heb je dat goed begrepen?"
Cinderella keek Molly aan, en knikte toen langzaam. Maar haar ogen begonnen zich weer met tranen te vullen.
"Moet ik dan aan een vreemde vragen met te helpen?" snikte ze. "Ik heb helemaal niemand meer."
"Mijn peetmoeder is geen vreemde," antwoordde Molly. "Ik heb haar over jou vertelt en ze kent je nu. Ze zal je helpen. Beschouw haar zoals je mij beschouwt."
"Weet je," ging Molly toen verder en haar stem wer nog wat zachter. "Mijn peetmoeder is niet zo maar iemand. Ze is een heel bijzondere vrouw. Ze voelt dingen aan. Hoe dat zo komt, weet ik niet. Maar het is zo. Zij kent je nu, en ze zal je helpen. Beter dan je nu kunt vermoeden."
"Maar," zei Molly weer met haar normale stem, "vertel niemand iets over haar. Het is ons geheim. Kan je dat beloven, Cinderella? Kan je me dat beloven?"
Cinderella knikte zwijgend.
"Goed zo," zei Molly en ze drukte Cinderella's arm hartelijk. Ze stond op. "Ik heb hier het adres voor je. Ga naar haar toe als je in nood zit. Maar alleen als je in nood zit. Mijn peetmoeder is een drukke vrouw. Maar als je hulp nodig heeft, zal ze er zijn."
Molly had een klein papiertje waarop ze het adres geschreven had. Ze legde het in de vensterbank.
"Berg het goed op hoor," zei ze tegen Cinderella. "Je familie mag het nooit vinden."
Toen omhelsde ze Cinderella.
"Het allerbeste," wenste ze haar toe.
Cinderella liet de omhelzing gelaten over zich heen komen. Ze had al heel lang niets gezegd. Molly kwam overeind en streek haar kleren glad.
"Ik moet het eten gaan klaarmaken," zei ze tegen het meisje. "Nee, je hoeft me niet te helpen. Het is vanavond niet zo veel werk. Blijf nog even lekker hier. Ik zie je straks aan de tafel."
Molly verliet de kamer, en liet Cinderella alleen achter. Even keek Cinderella verdrietig naar buiten. Toen zocht haar hand het papiertje op de vensterbank. Ze vond het en vouwde het open.
'Achterom 33'
stond er op het papiertje. Verder niets. Gene naam, geen aanduiding. Alleen dit adres. Cinderella dacht na. Achterom, dat was de straat die achter de kerk liep. Hij was heel lang, en er stonden veel huizen in. Cinderella wist niet welk huis nummer 33 was. Ze vouwde het papiertje dicht en tranen kwamen weer in haar ogen. Ach, het hielp niets. De vrouw was een vreemde voor haar. Wanneer zou ze haar nou willen opzoeken? Vast nooit.
Volgend hoofdstuk:
Hoofdstuk 8: Het huis zonder Molly