Hoofdstuk 0: Vanaf het begin
Hoofdstuk 1: Weer terug op Kirrin.
Hoofdstuk 2: Een onverwachte wending.
Hoofdstuk 3: Op weg naar het donkere bos.
Hoofdstuk 4: Vreemde dingen.
Hoofdstuk 5: Bram en Eleor.
Hoofdstuk 6: Gebeurtenissen in de nacht.
Hoofdstuk 7: Er gebeurt een boel rond 'Zonnehoven'!
Hoofdstuk 8: In het grote huis.
Hoofdstuk 9: Onderdanen van Bram!
Hoofdstuk 10: Een spectaculaire ontsnapping.
Hoofdstuk 11: Waar is iedereen?
Hoofdstuk 12: Weerzien op het politie-bureau.
Hoofdstuk 13: De ontknoping van alle gebeurtenissen.
Hoofdstuk 14: Het einde
Hoofdstuk 7: Er gebeurt een boel rond 'Zonnehoven'!
George lag op haar buik tussen de struiken. Zo lag ze al een hele poos, en ze had het inmiddels behoorlijk koud gekregen. Toch stond ze niet op. Ze had een prachtig plekje, met uitzicht op de ingang van 'Zonnehoven', en die wilde ze niet verlaten. Voor haar doemde het grote huis op. Het was ooit een landhuis geweest, mooi en statig. Nu was het vervallen, maar nog steeds had het iets van de oude statigheid over zich heen. In de afgelopen uren had George al een boel interessante dingen gezien. Het huis was helemaal niet onbewoond, zoals men had beweerd. Hier gebeurde van alles!
Daar waren die twee mannen geweest. Ze hadden voor de deur van het huis gestaan en hadden naar de hemel gekeken. Het leek alsof ze op iets hadden gewacht. Maar er was niets gebeurd, en na een poosje waren de mannen weer naar binnen gegaan. George had ook Bram's oom weer gezien. De man was door de voordeur naar buiten gekomen, had een sigaret aangestoken, en had deze toen zwijgend opgerookt. Het had George geleken alsof hij nadacht. Toen de sigaret op was, was hij weer naar binnen gegaan.
En nu lag George nog steeds in dat struikgewas, hopend dat ze nog meer zou zien.
Bram was er niet meer. Hij was naar binnen gegaan om te slapen.
"Timmy moet dit gebied bewaken," had hij tegen het meisje gezegd toen hij wegging. "Dit is mijn opdracht. Laat Timmy het gebied bewaken, zodat niemand kan binnendringen. Wanneer iemand toch binnendringt, mag Tim hem bijten."
George had ernstig geknikt, en Bram had afscheid genomen. Maar nu lag Timmy naast George en George hield hem stevig bij zijn halsband vast. Geen haar op haar hoofd die eraan dacht Timmy hier los te laten! Dan zou hij direct gaan blaffen tegen al die vreemde mannen die hier rondliepen. Zijn nekharen stonden al overeind, en hij was klaar om op te springen mocht dat nodig zijn.
Maar dat was niet nodig. Er gebeurde niets. George schoof voorzichtig wat opzij. Hè, wat had ze het koud. Ze keek naar het stukje van de hemel dat ze net tussen de bladeren door kon zien. Het begon al licht te worden. "Zou er nog wat gebeuren?," vroeg ze zich af. Of zou ze zich nu beter uit de voeten kunnen maken?
Maar ze bleef liggen. Ze had Bram immers beloofd te blijven totdat hij weer naar buiten zou komen. En ze wist dat wanneer ze er dan niet meer zou zijn, de kleine jongen alles aan zijn oom zou vertellen. George wist zeker dat die niet blij zou zijn met het verhaal. Dus bleef ze liggen, ook al had ze het koud. De zon steeg hoger en hoger, en het werd steeds lichter tussen de bomen. Het meisje controleerde of ze nog goed verborgen lag. Overdag zag zo'n struikgewas er altijd een stuk ielliger uit dan 's nachts. Ze verschoof een beetje naar een gedeelte waar het iets dichter was, en trok Timmy met zich mee. Toen bleef ze weer stil liggen.
En opeens was daar die herrie. Het kwam van ver, maar het kwam steeds dichterbij. George keek verschrikt toe. Ze herkende de stemmen! En daar om de hoek van het huis, verscheen waar ze al voor vreesde. Daar waren Julian, Dick en Annie. Maar de twee mannen die George vannacht naar de hemel had zien turen, waren er bij en hielden de kinderen stevig vast. Julian en Dick rukten heftig, en de mannen hadden de grootste moeite hen vast te houden. Maar ze waren helaas sterk, en de jongens konden niet ontsnappen.
Laat ons los!, riep Dick. We hebben niets gedaan!
George keek naar Annie. Het gezicht van het meisje was bleek, maar ze huilde niet. Annie hield zich flink. George voelde een bewondering voor haar opkomen. Goed zo, Annie. Laat je niet kennen!
De drie kinderen werden de trappen die omhoog naar 'Zonnehoven' leidden opgeduwd. Daar ging de voordeur van het huis open. George zag Bram's oom in de deuropening staan.
"Wat hebben jullie daar nou?," vroeg hij. "Dat zijn de kinderen die in 'Sterrehoven' logeren."
"We hebben ze betrapt," bromde een van de mannen als antwoord. "Ze waren aan het spionneren."
Bram's oom zei niets, maar gaf met zijn hoofd een kort rukje naar het huis. 'Breng ze maar naar binnen', betekende dat.
De twee mannen duwden de nog steeds worstelende kinderen het huis binnen. Bram's oom stond bij de deuropening en keek toe. Hij hielp niet mee. De twee mannen hadden de grootste moeite de kinderen binnen te krijgen, maar uiteindelijk lukte ze het toch. Toen iedereen binnen was, deed Bram's oom de voordeur weer dicht. Direct werd buiten alles weer stil.
George beefde over haar lichaam. Ze wist dat ze nu moest maken dat ze hier wegkwam. Ze moest de politie waarschuwen. Hier in dit huis gebeurden rare dingen, en haar neefjes en nichtjes waren in gevaar. Bram's oom was geen lieverdje, dat had George wel gezien. Hier moest de politie bij komen!
Maar voordat ze iets kon doen, ging de grote voordeur weer open, en een klein figuurtje kwam naar buiten rennen. Beneden aan de stoep bleef het staan.
"Eleor! Eleor!," riep Bram.
Hij floot. Maar de hond kwam niet opdagen.
Toen herinnerde de jongen zich weer dat vandaag niet Eleor rond het thuis zwierf, maar Tim. Omzichtig keek hij om zich heen en riep toen zacht Timmy's naam.
"Timmy! Timmy, het is etenstijd!"
Timmy had zijn oren gespitst. Het woord 'eten' kende hij. Maar naast hem lag George en zij maakte geen aanstalten om op te staan. En dus bleef Timmy ook liggen. Hoewel hij wel nieuwsgierig was naar dat eten.
George lag koortsachtig na te denken. Ze moest hier weg. Maar met Timmy. Zonder haar hond zou ze niet gaan. Maar hoe kon ze dat doen, zonder dat Bram argwaan kreeg? Ze besloot het spel nog maar even mee te spelen.
"Psst, hier ben ik!," riep ze daarom zachtjes vanuit haar schuilplaats.
Bram hoorde haar en liep op het struikgewas af.
"Ah, goedemorgen George," zei hij. "Ik hoop dat je een beetje goed geslapen hebt. Ik heb eten voor Tim achter in onze keuken. Maar jij kan niet mee."
"Dan blijft Tim ook hier," antwoordde George direct. "Ik blijf bij Tim. Kan je het eten voor hem halen? En heb je ook wat voor mij?"
"Natuurlijk," antwoordde Bram.
Hij ging weer weg, en even later was hij terug. In zijn handen droeg hij twee bakken: Een met hondenvoer voor Timmy en een met water ook voor Timmy.
"Ik ga nu voor jou halen," zei hij terwijl hij de beide bakken bij Timmy neerzette.
"Dat is goed," antwoordde George. "Zorg dat ze je niet zien. Ik wil niet dat ze weten dat ik hier ben."
De kleine jongen haalde zijn schouders op.
"Waarom?," vroeg hij. "Je hebt mijn toestemming, en ik ben hier koning."
Hij ging weer weg. George besloot dat het toch verstandiger was wat verder van het huis te zitten. Ze nam Timmy's bakken in haar handen, en kroop toen voorzichtig achteruit. Toen Bram even later terugkwam moest hij haar eerst zoeken. Maar George floot hem zachtjes en opgelucht kwam hij naar haar toegerend. Hij had brood, boter en een mes meegenomen. En een flesje limonade.
"Alsjeblieft," zei hij terwijl hij de spullen aan George overhandigde. "Het is wel niet echt een koninklijk ontbijt, maar mijn koninkrijk is niet zo rijk."
George besloot hem verder over zijn koninkrijk uit te horen.
"Vertel me wat over je koninkrijk," zei ze terwijl ze met haar hand uitnodigend op de plaats naast haar klopte. "Kom, ga naast me zitten en vertel me eens wat meer over je koninkrijk."
Bram was verbaasd dat George ineens belangstelling voor zijn koningsschap toonde. Tot nu toe had ze er alleen maar schamper over gedaan. Hij ging zitten en begon enthousiast te vertellen.
Trots wees hij met zijn armen in het rond.
"Dit is dus mijn koninkrijk," zei hij. "Ik ben Bram de Vijftiende. Ik werd koning toen mijn ouders stierven. Maar ik ben nog te jong om echt te regeren, zegt mijn oom. Dus doet mijn oom het nu voor mij. Totdat ik oud genoeg ben om het zelf te doen."
"En wat doet je oom dan?," vroeg George nieuwsgierig.
"Mijn koninkrijk heeft veel vijanden," vertelde Bram. "Daarom moet het continu worden bewaakt. Eleor doet dat. En vannacht heeft Timmy het gedaan. Mijn oom bewaakt het koninkrijk ook. Maar hij doet dat op een andere manier, vertelde hij. Hij noemde het politiek. Hij telefoneert veel. Ook hebben we een fax waarop veel berichten binnen komen. En die leest hij allemaal."
"Weet jij met wie je oom allemaal telefoneert?," vroeg George.
De kleine jongen haalde zijn schouders op.
"Geen idee," antwoordde hij. "Mensen in een ander land."
"En wat bespreekt hij dan zoal?," vroeg George.
Maar ook hier kon de jongen helaas geen antwoord op geven.
"Het is veel te moeilijk, dat interesseert mij niet," antwoordde hij.
George besloot het over een andere boeg te gooien.
"Hoeveel onderdanen heeft jouw rijk?," vroeg ze.
Trots ging Bram weer rechtop zitten.
"Eén," antwoordde hij trots. "En ik ben zijn koning. Mijn oom regeert voor me, en dan hebben we nog drie soldaten die mijn onderdaan bewaken."
"En nu ook Julian, Dick en Annie," voegde hij eraan toe.
"Maar Julian, Dick en Annie zijn geen onderdanen van mijn land," zei hij snel.
"Die andere man wel?," vroeg George. Ze begreep er nog niet veel van.
"Oh ja," antwoordde Bram. "Die is een echte onderdaan. Zijn naam is Antonio, en hij is hier al sinds ik koning ben. Over hem regeer ik."
"Maar wat doe je dan?," vroeg George. Ze had weer het gevoel dat ze verzandde in een grote droomwereld. Had die jongen zo'n grote fantasie, of stak er toch nog een werkelijkheid in zijn verhalen?
Het antwoord van de jongen was nog vreemder dan George had verwacht.
"Oh, ik kan met hem doen wat ik wil," antwoordde hij terwijl hij Timmy streelde. "Ik ga altijd met hem spelen. Als ik zin heb in een spelletje ga ik naar hem toe, en dan speelt hij met me. Het is alleen jammer dat hij nooit buiten mag komen. Ik kan alleen binnen met hem spelen. Maar hij speelt altijd goed. Hij is een goede onderdaan."
George zoog op haar onderlip. Zo, die Antonio was dus een echte gevangene. Waarom zou hij eigenlijk gevangen zitten?, vroeg ze zich af. Zou Bram dat weten?
"Waarom mag Antonio niet buiten komen?," vroeg ze.
Maar opeens stond Bram op.
"Mijn oom roept me," zei hij. "Hoor je hem? Ik moet naar hem toe."
En voordat George nog iets kon zeggen was de kleine jongen weggesprint.
Nadenkend keek George hem achterna. Toen werd ze ineens bang dat Bram haar bij zijn oom zou verraden. Ze besloot nog wat naar achteren te gaan, en zich in een paar bosjes verderop te verschuilen. Ze pakte het brood, de boter, en Timmy's bakken, en gevolgd door de hond die wel begreep dat hij stil moest zijn, sloop ze opnieuw naar achteren.
Daar vond ze een goed plekje in een heel dicht begroeide struik. Ze zette de bakken voor Timmy neer en ging toen zelf ook weer zitten. Nadenkend begon ze op haar brood te kouwen. Ze overdacht alles wat ze tot nu toe had gezien en gehoord:
De twee mannen, die naar de hemel hadden staan staren. Dick, Julian en Annie die gevangenen waren. Antonio die ook werd gevangengehouden. Bram's oom, met zijn vele getelefoneer en gefax.
Zeker was hij diegene die Bram had wijsgemaakt dat hij koning was. Waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat de jongen niets zou loslaten over wat hier werkelijk gebeurde. Maar wat was dat dan? Waar was Bram's oom mee bezig? Helaas kon George dat niet zeggen. Maar haar neefjes en nichtje waren in gevaar. George moest de politie gaan waarschuwen. En wel zo snel mogelijk. Ze moest weg, nu. Het meisje keek naar Tim's bakken. Die waren al voor een heel eind leeg. Timmy had wel genoeg gegeten. Haastig stond ze daarom op. "Kom, Tim, zei ze tegen haar hond. We moeten gaan. Laat de rest maar staan. Thuis krijg je meer."
Tante Fanny had haar deel van het ontbijt op, en had de afwas al gedaan. Ook had ze gebeld met een jeugdvriendin die hier in de buurt woonde. Tot haar grote opluchting had de vriendin het goed gevonden dat ze voor de komende nachten bij haar gingen slapen: Zij, oom Quentin en de vier kinderen. Het zou krap worden. Maar het zou maar voor een paar nachten zijn, totdat ze wat anders hadden gevonden.
Maar nu zat ze te wachten. Ze keek ongerust naar de klok. Het werd al laat. Waar bleven de kinderen? Ze wisten toch zeker wel dat ze vandaag dit huis moesten verlaten? Ze moesten ook nog alles inpakken! Maar de tijd verstreek, en niemand verscheen. Tante Fanny werd steeds ongeruster. Boven lag oom Quentin in zijn bed. Hij was moe en misselijk, en praatte liever niet. Het was stil in huis. En tante Fanny was helemaal alleen met haar zorgen.
Het werd 11 uur, en nog was geen spoor van de kinderen te bekennen. Tante Fanny bedacht dat dit niet goed kon zijn. Ze waren al sinds de nacht weg! Toen de klok vervolgens half 12 sloeg, besloot ze de politie te bellen. Ze ging naar de woonkamer en pakte de telefoon. Maar helaas, de lijn was dood. Er was niets in de hoorn te horen. Zuchtend legde de vrouw de telefoon weer op de haak. Waarschijnlijk had de eigenaresse de verbinding al afgesloten. Dan zat er niets anders op dan op de kinderen te blijven wachten. Hopelijk zouden ze nu spoedig komen. Ze ging weer naar de keuken toe en wachtte daar ongerust.
Tegen twaalf uur gebeurde waarvoor ze al had gevreesd: De eigenaresse kwam langs om schoon te maken. De vrouw was verbaasd tante Fanny nog aan te treffen.
"U bent er nog?," zei ze verbaasd. "We hadden geloof ik afgesproken dat u vandaag zou vertrekken."
"Ja, dat weet ik," antwoordde tante Fanny haastig. "Maar de kinderen zijn vannacht weggeaan, en zijn niet meer teruggekeerd. Ik denk dat er wat is gebeurd. We moeten de politie waarschuwen."
De vrouw keek afwerend.
"De politie waarschuwen?," vroeg ze. "Is dat niet wat te voorbarig. Zeker zijn de kinderen verdwaald bij het wandelen. Het bos is aardig groot."
"Maar wat moet ik dan?," vroeg tante Fanny wanhopig. "Ik kan niet vertrekken voordat de kinderen terug zijn."
De oude vrouw dacht na. Ja, dat was waar. Wat vervelend nu.
"Ellendige kinderen," mompelde ze.
Maar toen rechtte ze haar rug.
"Tja, ze zijn uw verantwoordelijkheid," antwoordde ze. "En wij hadden een afspraak."
"Ik kan die nu echt niet nakomen," zuchtte tante Fanny. Ze voelde zich erg ingeklemd. Waar bleven die kinderen toch?
Het was even stil in het kleine huisje. Beide vrouwen zeiden niets. Boven klonk het kraken van het bed. Oom Quentin draaide zich om.
"Is hij er ook nog?," vroeg de eigenaresse van het huis terwijl ze een knikje naar boven gaf.
Tante Fanny knikte.
"Hij kan toch niet alleen reizen?," antwoordde ze.
De vrouw leek het zat te worden.
"Nu, dit huis moet leeg," zei ze. "Als ik u mag adviseren: laat de kinderen voor wat ze zijn. Pak uw spullen, bel een taxi en vertrek. Laat een briefje achter met het adres waar u naartoe bent. De kinderen zijn hier zelfstandig gekomen. Dus kunnen ze ook zelfstandig vertrekken."
Tante Fanny snakte naar adem toen ze dit hoorde. Ze wist niet wat ze de vrouw moest antwoorden. Wat? Te vertrekken zonder de kinderen? Ze voelde er helemaal niets voor. Maar het leek erop of ze het wel zou moeten doen.
"Nu, wat zegt u daarvan," drong de vrouw aan. "Ik kom over een uur nog eens terug, en dan is het huis leeg. Zet u de spullen die de kinderen moeten meenemen maar in de hokken hierachter. Daar zullen ze het wel vinden."
"Ik weet niet of de kinderen wel terug zullen komen," antwoordde tante Fanny zachtjes. "Ze zijn ongewoon lang weg. Ik ben bang dat er iets is gebeurd."
De vrouw keek haar met een vreemde blik aan.
"Dat kan niet," antwoordde ze. "Hier gebeurt nooit iets."
"Toe, belt u nou de politie," smeekte tante Fanny. "Ik ken de kinderen. Ze zouden allang terug zijn geweest. Het zijn verantwoordelijke kinderen. Dat ze er nu niet zijn, maakt me erg ongerust."
"U laat zich snel bang maken," sneerde de vrouw. "Dit bos heeft geen paden. Het is een groot en woest gebied. Het is goed mogelijk dat de kinderen de weg zijn kwijtgeraakt. Heus, op een gegeven moment duiken ze weer op."
"Belt u toch alstublieft de politie voor me," antwoordde tante Fanny.
De vrouw zei niets, maar keek tante Fanny aan.
"Goed," antwoordde ze even later, wat inschikkelijker. "Ik zal de politie voor u bellen. Als u belooft hier over een uur weg te zijn."
"Dat beloof ik," antwoordde tante Fanny opgelucht.
"Dat is dan afgesproken," zei de vrouw.
Ze nam afscheid en vertrok. Een ongeruste tante Fanny bleef achter. Wat een situatie was dit! Maar de vrouw besefte dat ze niet veel tijd had. Alle spullen moesten over een uur zijn ingepakt! Ze moest gauw beginnen. Zuchtend liep ze de trap op en ging naar de jongenskamer. Daar begon ze met de koffer van Julian. Terwijl ze aan het inpakken was, hield ze haar oren gespitst om de bel van de voordeur te kunnen horen. Ze hoopte dat de politie snel zou komen.
Maar alles bleef stil. Tante Fanny was druk aan het werk, maar werd steeds ongeruster toen de tijd verstreek. Waar bleef de politie nu? En de kinderen waren er ook nog steeds niet. De hele morgen zat ze al alleen in dit huis. Het was om gek van te worden!
Eindelijk hoorde tante Fanny het geluid van een auto die aan kwam rijden. Opgelucht keek ze uit het raam. Maar het was niet de politie die kwam. Het was de auto van de dierenarts. Hij zag tante Fanny voor het raam staan en zwaaide haar toe. Tante Fanny deed het raam open.
"Goedemiddag!," riep de dierenarts omnhoog. "Ik kom even naar de patient kijken. Waar kan ik haar vinden?"
"Achter, in de hokken," wees tante Fanny.
Dat was waar ook. Ze hadden een zieke hond. Van de een of andere kleine jongen. Ze vroeg zich af of de hond er nog wel zou zijn, of dat de kinderen die ook mee hadden genomen. Vlug ging ze naar beneden.
Beneden, bij de hondehokken trof ze de dierenarts die al bezig was de poot van Eleor te onderzoeken.
"Het ziet er goed uit," vertelde hij de vrouw. "Nog een paar dagen zo rusten, en dan kan de hond weer lopen."
Hij liet de poot weer los en gaf Eleor een aai over haar kop. Toen kwam hij weer overeind.
"Lekker rustig is het hier," zei hij tegen tante Fanny terwijl hij om zich heen keek. "De kinderen zijn zeker wandelen?"
"Oh meneer," zuchtte tante Fanny. En toen ineens barstte ze in tranen uit. Plotseling werd het haar allemaal te veel.
De dierenarts schrok van deze plotselingen uitbarsting. Maar hij was heel begripvol.
"Och, mevrouw," zei hij. "Mevrouw toch. Is er iets aan de hand? Kom, dan gaan we even naar binnen. Ik zal een kopje thee voor u zetten. Daar zult u van opknappen."
Met vriendelijke hand leidde hij tante Fanny naar binnen. Hij was nog steeds verbaasd. Binnen zette hij tante Fanny op een stoel en zocht toen de ketel op om water te koken. Spoedig klonk het ruizen van het opwarmende water door de keuken. Het geluid klonk vertrouwd, en was rustgevend. Tante Fanny werd weer wat rustiger.
De dierenarts was ook op een stoel gaan zitten.
"Uw man is ziek, niet?," vroeg hij. "Is het ernstig?"
Hij dacht dat tante Fanny daarom had moeten huilen.
Tante Fanny begreep de man echter en knikte heftig met haar hoofd.
"Nee, nee, dat is het niet," snikte ze. "Het zijn de kinderen. Ze zijn al de hele ochtend weg, en ze zijn niet teruggekeerd. En dat terwijl we vandaag moeten vertrekken. Ik ben bang dat er iets is gebeurd. Ik heb de eigenaresse gevraagd de politie te waarschuwen, maar die komt maar niet. En over een paar minuten moet ik dit huis hebben verlaten."
De dierenarts wist niet wat hij hoorde.
"De kinderen weg, terwijl u moet vertrekken?," vroeg hij.
Tante Fanny knikte.
"En dat klopt niet, want het zijn verantwoordelijke kinderen," zei ze. "En daarom denk ik dat er iets is gebeurd."
De dierenarts dacht even na.
"Waarom vertrekt u nu al weer?," vroeg hij. "U bent gisteren pas aangekomen. Het lijkt mij niet gezond voor uw man nu al weer te moeten reizen."
Tante Fanny schudde met haar hoofd.
"Nee, dat klopt, dat klopt," zei ze. "We moeten er uit. We moeten uit dit huis."
"Moeten jullie uit dit huis?," vroeg de dierenarts verbaasd. "Maar waarom? Of hadden jullie het maar voor één nacht gehuurd?"
Opnieuw schudde tante Fanny met haar hoofd.
"Nee, maar we moeten er toch uit. De eigenaresse staat hier zometeen op de stoep en dan moeten we eruit zijn."
De dierenarts schudde ongelovig met zijn hoofd.
"Hier gebeuren rare dingen," zei hij. "Dit klopt niet. Heeft u de politie al laten waarschuwen?"
Tante Fanny knikte. "Ja. De eigenaresse zou ze bellen, want de lijn hier is al dood. Ik zit op ze te wachten, maar ze komen maar niet."
"Dan ga ik ze hoogstpersoonlijk nu ophalen," antwoordde de dierenarts. "Blijft u hier rustig zitten, mevrouw. En probeer een beetje te kalmeren. Met mijn auto rijd ik naar het politiebureau, en ik zal ze waarschuwen. Daarna kom ik bij u terug. Maakt u zich geen zorgen meer. Het komt allemaal goed. Over twintig minuten zal ik weer terug zijn."
Hij zette zijn theekop neer, en stond op.
"Tot zo, houd nog even vol," zei hij.
Hij verdween, en liet een ongeruste tante Fanny achter. Wat gebeurde hier allemaal?
Volgend hoofdstuk:
Hoofdstuk 8: In het grote huis.