Hoofdstuk 0: Vanaf het begin
Hoofdstuk 1: Een roep om hulp
Hoofdstuk 2: Bij kabouter Rompelpot
Hoofdstuk 3: De ruine van Abaron
Hoofdstuk 4: Het vrouwtje bij het vuur
Hoofdstuk 5: Het antwoord van de blauwe bloemen
Hoofdstuk 6: Terug uit de ruine
Hoofdstuk 7: Op weg naar de heks - een nare ontdekking
Hoofdstuk 8: Bij de heks Ziggara
Hoofdstuk 9: Ziggara is boos op de elfjes
Hoofdstuk 10: Een gast voor Ziggara
Hoofdstuk 11: Wat is de Rode Steen?
Hoofdstuk 12: Joris en Resi in het nauw
Hoofdstuk 13: Gevlucht!
Hoofdstuk 14: Voor de tweede keer in de ruine van Abaron
Hoofdstuk 15: Toverkracht van de blauwe bloemen
Hoofdstuk 16: Ontmoeting in het bos
Hoofdstuk 17: Te gast bij de elfjes
Hoofdstuk 18: Terug naar Ziggara
Hoofdstuk 19: Het huisje van kabouter Rompelpot
Hoofdstuk 20: Opnieuw de Rode Steen
Hoofdstuk 21: Gebeurtenissen in de nacht
Hoofdstuk 22: Voor de derde keer in de ruine van Abaron
Hoofdstuk 23: Een schok voor Joris en Resi
Hoofdstuk 24: Achter kabouter Rompelpot aan
Hoofdstuk 25: In de Groene Vallei
Hoofdstuk 26: Voor de laatste keer Ziggara
Hoofdstuk 27: Bij de geitenhoeder
Hoofdstuk 28: Met Bart in de bergen
Hoofdstuk 29: De spelonk
Hoofdstuk 30: Waar is kabouter Rompelpot?
Hoofdstuk 31: Kabouter Grisius
Hoofdstuk 32: Hard werken
Hoofdstuk 33: Op het nippertje!
Hoofdstuk 34: Het einde
Hoofdstuk 35: Slot
Hoofdstuk 9: Ziggara is boos op de elfjes
Precies die zelfde middag kwam de heks boos thuis.
"Die vervelende elfjes," mopperde ze boos voor zich uit. "Ze moeten werken. Maar ze zijn toch weer gaan zingen!"
Joris was op dat moment nog buiten, maar Resi was in de keuken. Het meisje luisterde bang naar het gemopper van de boze heks. Nu Ziggara boos was, was ze ineens een heel andere vrouw. Ze zag haar boos door de keuken stampen.
"Ze blijven maar zingen," zei Ziggara kwaad, "iedere keer weer. Ondanks dat ik het hun verboden heb. Er mag geen vrolijkheid zijn! Ik wil geen vrolijkheid bij die elfjes. Ze moeten werken!"
Maar dat kon Resi toch niet zo maar laten gaan.
"Euh," zei ze daarom verlegen. "Iedereen heeft toch van tijd tot tijd ontspanning nodig?"
Dat had het meisje niet moeten zeggen. Boos stapte de heks op haar af.
"Wat weet jij daar nou van," zei ze bits tegen het meisje. "Jij bent niet van hier. Wat weet jij nou van de elfjes?"
Resi durfde niets terug te zeggen. Bang haalde ze haar schouders op.
Op dat moment kwam Joris binnen. Hij hoorde het antwoord van de heks. Maar hij herinnerde zich dat hij vrienden met haar moest zijn.
"Zijn er problemen?" vroeg hij daarom met neutrale stem.
De heks had Joris niet binnen horen komen, en ze draaide zich nu naar hem om. Met fonkelende ogen keek ze de jongen aan.
"Ach," zei ze kwaad tegen hem. "Het is hetzelfde liedje. Die elfjes moeten altijd maar zingen. Ik wil dat ze daarmee ophouden!"
Toen stond de heks plotseling stil. Heel stil. Een glimlach vloog over haar gezicht. Ze had een idee gekregen!
"Ja, dat doe ik!" zei ze blij tegen Joris. "Dat ga ik doen, jongen! Ik laat de elfjes stoppen met zingen. Ik ga hun stemmen weghalen."
Achter haar schrok Resi geweldig. De elfjes zonder stemmen? Nee!
"Maar dan kunnen ze niet meer praten," zei ze verschrikt tegen de heks.
"Nou en?" vroeg de vrouw gemeen terwijl ze zich naar het meisje terug draaide. "Dat hebben ze ook helemaal niet nodig. Ze moeten in de glimsteenmijn werken. Dat moeten ze doen. En het is het enige wat ze moeten doen. Ja, hun stemmen weghalen zal goed zijn. Dan hoef ik hun gezang niet meer aan te horen en dan hoeven die elfjes niet meer te zingen. Dan kunnen ze lekker hard voor mij werken."
Resi durfde niets meer te zeggen. Maar haar knieen knikten. Oh, hoe vreselijk was dit! De elfjes zouden hun stemmen verliezen en zouden nooit meer kunnen praten, niet meer kunnen lachen, en niet meer kunnen zingen. Het meisje dacht aan Esmeralda, het elfje dat bij haar in haar kamer gekomen was. Ze herinnerde zich hoe haar stemmetje had geklonken. Hoe fijn en hoe tinkelend was het geweest. En dat stemmetje zou ze nu kwijtraken! Wat erg!
Ze wist niet wat ze kon doen.
De heks liet er geen gras over groeien. Ze ging direct naar de planken aan de muur en zocht door haar verzameling potten. Toen opende ze de kast die in de hoek van de keuken stond, en zocht daar ook doorheen.
"Kijk eens, kijk eens," mompelde ze voor zich uit. "Dit heb ik nodig, en dit. Ja, en dit ook."
De vrouw haalde allerlei potten en dozen uit de kast en zette ze op tafel. Het was eigenlijk lunchtijd, en Resi was naar binnen gegaan om de lunch klaar te maken, maar de heks was dat vergeten. De kinderen durfden haar er niet aan te helpen herinneren. Ze zagen nu allebei de eigenlijke heks in de vrouw, en ze waren allebei bang. Met zijn tweeen stonden ze stil bij de keukendeur en keken toe hoe de heks steeds meer dozen en potten op tafel zette.
"Zo," zei Ziggara tenslotte en sloot de deuren van de kast. "Nu ga ik mijn boek halen. Mijn boek met recepten voor het lichaam. En dan kan ik beginnen."
Toen zag ze de kinderen bij de keukendeur staan. Ze wuifde met haar hand.
"Eruit jullie," zei ze tegen hen. "Jullie zijn vanmiddag vrij. Ga me niet storen. Ik ga een drankje brouwen en daarbij wil ik niemand om me heen hebben. Vermaak jullie je maar in het bos."
Dat lieten Joris en Resi zich geen twee keer zeggen. De twee kinderen vluchtten naar buiten.
Joris en Resi bleven de hele middag in het bos. Ze liepen maar een beetje rond, terwijl ze wisten dat de heks in haar keuken het drankje voor de elfjes aan het brouwen was. Ze voelden zich allebei erg bedrukt. Op een gegeven moment gingen ze maar ergens zitten en staarden zwijgend voor zich uit.
"Kunnen we iets doen?" vroeg Resi tenslotte aan Joris. Ze had de hele tijd met deze vraag rondgelopen.
De jongen schudde met zijn hoofd en legde toen zijn arm om Resi's schouders.
"Ik ben bang van niet," zei hij tegen haar. "Ziggara is machtig, dat weet je. We moeten aan onze opdracht vasthouden: vriendjes met haar worden. Meer kunnen we helaas niet doen."
"Maar ik vind het zo vreselijk voor de elfjes," zei Resi, en een traan gleed over haar wangen. "Ze zullen hun stemmen kwijtraken. Ze zullen niet meer kunnen spreken. Hoe kunnen ze dan nog met elkaar communiceren? En ze zullen niet meer kunnen zingen, en dat hebben ze juist nodig om uit te rusten! Hoe kunnen ze dan nog rust krijgen? Laat de heks hen werken tot ze dood vallen?"
Joris zuchtte, maar gaf geen antwoord. En toen zei het meisje ook maar niets meer.
Toen het avond begon te worden, waagden Joris en Resi het erop en gingen terug naar het huisje van de heks. Hun knieen knikten terwijl ze naar het boerderijtje liepen, maar ze wisten dat ze geen andere keus hadden. Het was hun opdracht, ze moesten terug!
De heks was klaar met brouwen. De keuken was weer netjes opgeruimd. Op de keukentafel stond een hoge, glazen pot waarin een donkerbruine vloeistof zat. Het leek een beetje op hoestdrank.
Joris wees er naar.
"Is dat het?" vroeg hij.
"Dat is het geworden," zei de heks trots.
Met een vervelend gevoel keek Resi naar de pot op tafel. Daar was het drankje dat de elfjes hun stemmen zou ontnemen.
Joris was meer nieuwsgierig.
"Werkt het op alle wezens?" wilde hij weten.
"Natuurlijk!" zei de heks trots. "Je denkt toch niet dat ik prut brouw, he?"
"Nee," zei Joris haastig. Hij werd weer stil terwijl hij de pot aandachtig bestudeerde.
"En hoe ga je het nu de elfjes toedienen?" vroeg hij.
"Vanavond," zei de heks. "Ik gooi het door hun eten. Ze zullen er niets van merken. Maar hun stemmen zullen verstommen. Ha! Er zal geen gezang meer zijn. Eindelijk rust! Eindelijk werk!"
De heks had al gekookt, en de kinderen aten samen met haar van het avondmaal. Na het eten was Resi erg opgelucht dat ze zelf haar stem nog had.
"Werkt het spul meteen?" vroeg ze toch maar voor de zekerheid aan de heks.
Die knikte ijverig met haar hoofd.
"Natuurlijk," antwoordde ze.
Toen schudde ze haar hoofd naar de twee kinderen.
"Wat een vragen, zeg," zei ze tegen hen. "Het lijkt alsof jullie nog nooit een toverdrank hebben gezien."
Dat kon best wel eens waar wezen, natuurlijk! Joris en Resi hadden inderdaad nog nooit een toverdrank gezien. Maar de twee kinderen gaven maar geen antwoord.
Na het eten ging de heks met de drank op pad.
"Ik zal laat terugkomen," zei ze tegen de kinderen. "Jullie moeten maar naar bed gaan als jullie moe zijn. Slaap lekker vannacht. Tot morgen."
"Tot morgen," zeiden Resi en Joris terug.
De voordeur sloeg dicht, en de heks was vertrokken.
Direct probeerde Joris de deur van de keuken te openen. Dit keer zou dat wel moeten lukken. Ze moesten immers door de gang naar boven om bij hun bedden te komen!
En inderdaad was de deur naar de gang nu open. Vlug probeerde Joris de andere deuren die op de gang uitkwamen, maar die waren allemaal dicht. De heks wist wel wat ze deed. Ze beschermde haar spulletjes goed.
Maar toen de jongen in de keuken terugkwam, trok Resi hem aan zijn mouw.
"Kijk," zei ze fluisterend tegen hem. Ze wees naar de kast die in de hoek van de keuken stond. Daar, bovenop de kast, vergeten door de heks, lag het boek met recepten voor het lichaam. Het toverboek!
Meteen was Joris bij de kast. Hij rekte zich uit en pakte het toverboek er van af. Toen bracht hij het naar de tafel, en sloeg het open.
"We moeten het recept vinden!" zei Resi ademloos die achter hem was komen staan. "Het recept dat de heks voor haar drank heeft gebruikt. Misschien vinden we een tegenrecept!"
Joris bladerde door het boek en de jongen en het meisje lazen de koppen van de recepten door.
"Recept voor gele ogen, recept voor groene ogen, recept voor blauwe ogen, recept voor bruine ogen, recept voor zwarte ogen, recept voor blindheid, recept voor scherp zien, recept voor nachtkijken, recept voor tranende ogen, recept tegen tranende ogen." En zo ging het maar door.
"Blader een stukje verder," zei Resi tegen Joris. "Hier gaat het alleen maar over ogen. We moeten naar stemmen toe."
Het duurde een poos voordat de jongen en het meisje het recept voor het verliezen van de stem hadden gevonden. Het boek was ook zo groot! Maar uiteindelijk vonden ze het: "Recept voor stomheid."
Joris keek het betreffende recept door. Zo, dus dit had Ziggara vanmiddag gedaan! Het recept zag er erg ingewikkeld uit. En wat een hoop ingredienten had je nodig!
Resi werd ongeduldig.
"Blader door," zei ze tegen Joris. "We moeten het tegenrecept vinden."
Joris sloeg de bladzijde om, en daar stond inderdaad het tegenrecept.
"Recept tegen stomheid," stond bovenaan.
De kinderen waren allebei erg blij dat ze het juiste recept gevonden hadden. Haastig lazen ze het door. Maar toen overviel hun een gevoel van moedeloosheid. Dit recept, om de stem weer terug te krijgen, was haast nog moeilijker dan het recept voor het verliezen van de stem was geweest!
"Dat kunnen wij nooit brouwen," zei Joris tegen Resi.
En Resi dacht er ook zo over. Het meisje keek Joris aan en schudde met haar hoofd.
"Wat nu?" vroeg ze.
De jongen dacht na. Ook Resi dacht na, en toen kreeg ze een idee.
"Kabouter Rompelpot!" zei ze blij tegen Joris. "Die zal het vast wel kunnen. We moeten het recept aan kabouter Rompelpot geven en dan kan hij het drankje maken!"
"Denk je dat hij alle ingredienten heeft?" vroeg Joris twijfelend. "Het zijn er best wel veel."
Maar Resi haalde haar schouders op.
"Als hij het niet heeft, dan kunnen we het hem toch van hier geven?" antwoordde ze. "Ik weet zeker dat alles hier wel te vinden is. Rompelpot moet dan alleen even vertellen hoe het eruit ziet. Dan vinden we het wel."
Joris knikte. Dat was een idee. Hij had nog een vraag.
"Hoe komt alles bij Rompelpot?" vroeg hij aan het meisje.
"Ivar," antwoordde Resi. "Jij hebt Ivar gisteren gezien. Laten we het recept uit het boek scheuren. Dan bewaar je het in de zak van je broek, en als je Ivar weer in het bos tegenkomt, dan geef je het aan hem mee. Ja, zo moeten we het doen!"
Joris knikte opnieuw. Dat was slim bedacht van het meisje. Hij boog zich over het boek, en onderzocht hoe hij het recept het beste eruit kon scheuren.
"Wees voorzichtig," waarschuwde Resi. "En netjes doen. De heks mag niets merken."
Heel voorzichtig scheurde Joris het recept uit het boek. Toen hij het vel los in zijn handen had, vouwde hij het op en borg het toen weg in zijn broekzak. Resi klapte het boek dicht en controleerde of je niet zag dat er een pagina uit verdwenen was. Gelukkig, van buiten zag je niets bijzonders.
"Laten we het boek vlug weer terugleggen waar we het vonden," zei het meisje tegen Joris. "De heks mag niet weten dat we eraan gezeten hebben."
Joris legde het boek weer terug bovenop de kast. En toen gingen de twee kinderen aan de tafel thee drinken. Daarna gingen ze allebei naar bed. Ze waren heel tevreden over zichzelf en ook een beetje opgewonden. Zou het hun lukken? Zouden ze de elfjes hun stemmen kunnen teruggeven?
Ziggara was ook tevreden. De volgende ochtend zat de vrouw blij aan de ontbijttafel.
"Het is gelukt," zei ze trots tegen de kinderen toen die binnen kwamen. "De elfjes zijn nu stil. Wat een schrik was het voor ze toen ze ontdekten dat hun stemmen het niet meer deden. Maar nu is het in de glimsteenmijnen heerlijk rustig. Geen gezang meer. Geen afleiding meer. Precies zoals ik het hebben wil. De elfjes werken nu hard, want ze hebben toch niets anders te doen. Hahahaha!"
De heks lachte luid en vals en de magen van Joris en Resi draaiden zich in hun lichamen om. Maar de gedachte aan het recept dat veilig in Joris' broekzak zat, maakte de jongen en het meisje weer een beetje rustig. En het lukte hun de schijn ophouden. Ze zeiden niets tegen de heks, maar knikten alleen als antwoord.
Zo snel mogelijk zou Joris het recept aan Ivar geven. Dan kon kabouter Rompelpot het drankje maken. Hopelijk was het recept niet te moeilijk voor hem. Maar als het lukte, dan zouden de elfjes hun stemmen weer terug krijgen! Nare Ziggara! Joris zou haar wel eens laten zien wie hier de sterkste was!
Het duurde nog een poosje voordat Ivar kwam. En in die tijd gebeurde er nog wat anders dat diepe indruk op de kinderen maakte, zodat Resi en Joris haast vergaten dat zij het recept nog voor hem hadden.
Volgend hoofdstuk:
Hoofdstuk 10: Een gast voor Ziggara