|
** Twee wegen en een driesprong **
(Roos)
Eigenaar: Roos
Verhaal begonnen door: Roos
|
|
|
Hoofdstuk 13: Overwinning
|
|
OK
|
22 Dec 2011, 22:26:20
|
Roos :
|
‘Jongens, wat ik jullie hier dus mee wil duidelijk maken is dat je vroeg moet beginnen met leren. En helemaal je best doen. Niet een beetje! Helemaal! Ja, ik weet hoe jullie denken! Jullie kijken de woordjes een keer over en denken dat: ik ken het. Maar dat is niet zo! Snap dat dan!’
Meneer Schot had met driftige gebaren naar het digibord gewezen. Ik keek om me heen en zag hoe de rest van de klas of op zijn tafel lag, of zijn handen voor zijn of haar mond hield. Aan de andere kant van het gangpad probeerde Frank zijn lachen te verbergen door luid te hoesten. Naast hem zat Joghem met zijn armen over elkaar schijnheilig naar meneer Schot te kijken. Hij knikte goedkeurend op elke uithaal van Schot. ‘U hebt helemaal gelijk,’ mompelde hij knikkend.
‘Joghem. Wat zei je?’ brulde meneer Schot.
‘Ik zei dat ik het helemaal met u eens was,’ zei Joghem op een toon alsof hij het echt meende. Schot keek hem peilend aan. ‘Echt waar, meneer. Ik vind dat wij echt beter moeten gaan leren.’
Schot knikte tevreden. ‘Goed zo. Ik wilde dat de hele klas zo’n goede mentaliteit had.’
Ach ja, Joghem. Slimste jochie van de klas. Hij was dertien – in de derde! – en vreselijk slim. Hij haalde standaard een negen of tien, was dat niet zo, dan zei hij dat hij een inzinking had gehad. Tja.
Zonder te leren wist hij echt alles.
|
|
OK
|
22 Dec 2011, 22:26:55
|
Roos :
|
Maar hij kon ook heel irritant zijn, omdat hij nog zo jong was, gedroeg hij zich soms ook als een eersteklasser. Natuurlijk, wat wil je, hij was even oud als de eersteklassers, maar toch.
‘Ja, weten jullie, jongelui, eigenlijk leer je ’s nachts.’
Ik schoot overeind. Wat zei die kerel nu? Elcke naast me keek verbaasd op toen ze mij overeind hoorde komen. Ze wist dat ik niets van Schot moest hebben. ‘Wat is er met jou aan de hand? Het lijkt wel alsof je geïnteresseerd bent!’ siste Elcke.
‘Ssht!’
Ik zette mijn oren wijd open. Dat wilde ik wel eens horen. ’s Nachts leren?
Meneer Schot had me ook overeind zien komen en ging met zo veel meer enthousiastheid verder. ‘Ja, dat wisten jullie niet, hè! Kijk, weet je hoe het zit? Als je woorden een paar keer overleest, wat we in de klas wel eens doen, dan herhaal je dat in je slaap. Echt waar. Je leert in je slaap.’
Ik schoot overeind. O ja? ‘Meneer!’
‘Vinger opsteken!’
Gedwee stak ik mijn vinger op. ‘Ja?’
‘Nou, u zegt net dat het niet goed is als je de woorden maar een paar keer overleest, en nu zegt u dat we dat wel moeten doen? Vind u het erg als ik dat niet snap?’
Ik wist dat ik hem prikkelde met zul soort opmerkingen – ik deed het expres.
|
|
OK
|
22 Dec 2011, 22:27:08
|
Roos :
|
‘Alles wat we in de les doen, ja. Maar thuis moet je nog wel even goed leren!’
‘Waarom kunnen we alleen de dingen die we in de les leren ’s nachts overdenken en niet wat we ’s avonds thuis leren? Dat vind ik – eerlijk gezegd – een beetje een domme redenatie.’
Meneer Schot keek me scherp aan. ‘’t Is gewoon zo!’
‘Ja ja…’
‘Daarom,’ vervolgde hij. ‘Moeten jullie ook heel vroeg naar bed gaan. Dan kan je ’s nachts beter leren!’
Ik schoot weer omhoog. ‘Meneer!’ zei ik triomfantelijk. ‘Ik heb een heel goed idee. Als u nou eens niet zo vreselijk veel huiswerk opgeeft, kan ik vroeger naar bed. En zo dus beter leren in mijn slaap!’
‘Pf. De avond is lang genoeg,’ reageerde meneer Schot. ‘Je hebt nog minstens twee uur om aan je huiswerk te werken voor je naar bed gaat!’
‘O ja…’ ik keek hem laagdunkend aan. ‘Wat denkt u wat er gebeurd als elke leraar zo zou denken?’
‘Niet elke leraar denkt zo,’ hield Schot vol.
‘Oh nee? Nou, misschien niet dan. Maar toch, dat betekend wel dat u dus anders bent dan andere leraren!’ ik wendde me een beetje af en mompelde: ‘En hebt u daarom zo veel vijanden in uw klassen.’
|
|
OK
|
22 Dec 2011, 22:27:35
|
Roos :
|
Schot wilde zijn mond openen, maar die klapte weer dicht. Toen opende hij hem weer. ‘Jij hebt een vreselijke moraal! Je zou eens een voorbeeld moeten nemen aan je broer Leonard! Ik kan niet begrijpen dat hij jouw broer is!’
‘Zo?’ nu hield ik het niet meer. ‘U hebt het recht niet om me te vergelijken met Leonard! Hij was een wonderkind, hoogbegaafd, weet ik veel wat. Hij was anders dan de rest van onze hele gezin! Altijd al, en niet alleen omdat hij de enige was met zwart haar. Hij was altijd geduldig, praatte alles uit. Nou, u weet drommels goed dat de rest in ons gezin, en ja, ik ook, dat niet is! U zit hem altijd te vergelijken met mij, en nu ben ik het zat! Hoe kan u ons nu vergelijken als we zo vreselijk verschillend zijn? U zegt zelf altijd dat je een appel niet met een peer kunt vergelijken, zo ook bij ons! Bovendien, u vind Leonard alleen zo goed omdat hij goed was in Frans. U vind hem fantastisch omdat hij gaat studeren in Frankrijk! Hij is gewoon uw grote voorstelling van de beste leerling. Nou, ik zal het u maar vertellen, Leonard kan u niet uitstaan! Diep in zijn hart lachte hij om alles wat u zei!’
Schot zei niets meer.
|
|
OK
|
22 Dec 2011, 22:27:52
|
Roos :
|
Hij staarde naar het digibord. Op het scherm stond de grafiek die hij gemaakt had op zijn computer. Een grafiek van onze klas. Bij de x-as stonden de getallen die je had kunnen halen voor de SO die hij gegeven had. Een, twee, drie… tot tien. En bij de één stond een staaf van negentien leerlingen. Bij het cijfer ‘tien’ stond een heel kort staafje: één leerling. Joghem.
Dat was nog zo’n geval waarom ik Schot niet kon uitstaan. Hij had een digibord gekregen en dat vond hij heel cool. Hij deed de meeste irritante dingen: met een SO zette hij een stopwatch aan die luid ging piepen als de tellers op nul stonden. En zoals nu maakte hij een grafiekje van de resultaten van de SO. Belachelijk!
De vorige keer had hij ook al zoiets gedaan – alleen dan een enquête. Iedereen had een enquête moeten invullen. Je naam, hoe je geleerd had, wat je cijfer was, of je vond dat je ‘super’ geleerd had, of een beetje. Enzovoort, enzovoort.
Dat was ook al zoiets stoms.
|
|
OK
|
22 Dec 2011, 22:28:03
|
Roos :
|
Even daarna hadden we Aardrijkskunde. We hadden een heel leuke leraar gehad, maar sinds een paar maanden hadden we een nieuwe. Net zo’n figuur als meneer Schot. En in deze les kwam het ook al tot een uitbarsting. Het begon zo: meneer Pieterse had de cijfers terug van een SO en dat leidde in mijn geval weer tot een hevige discussie. Niet omdat ik een laag cijfer had – oh nee, ik had een 8.2 – maar iets heel anders. Namelijk een van de vragen waar we het antwoord niet van hadden gehad.
|
|
OK
|
23 Dec 2011, 10:45:36
|
Roos :
|
Het ging over een man in een laboratorium die leven wilde maken. Dat was de vraag geweest: wat wilde meneer die en die in het laboratorium maken?
En iedereen had als antwoord: leven maken.
En iedereen had het fout. Het goede antwoord was: bouwstenen van het leven maken. Dat vond ik heel gemeen. Dat was toch hetzelfde?!
‘Meneer!’ ik stak mijn vinger op.
‘Wat is er?’
‘Nou… vraag, eh, tien! Dat vind ik een beetje gemeen, want wij hadden het goede antwoord niet in onze boeken staan.’
‘Nou, we hebben alle vragen die jullie moesten maken, nagekeken, hoor. Dus dan zal jij wel verkeerd hebben nagekeken.’
We hadden de vorige lessen een film gekeken en daar waren vragen bij. Wij hadden die vragen moeten maken en later hadden we ze gezamenlijk nagekeken. Maar die les waar deze vraag in naar voren was gekomen, hadden we een invalleraar gehad, omdat meneer Pieterse ziek was.
|
|
OK
|
23 Dec 2011, 10:45:50
|
Roos :
|
‘Meneer, iedereen heeft ‘leven maken’ in z’n schrift staan! Oké, als er vijf mensen waren geweest die dat hadden en de rest had het goed, oké! Dan hadden wij gewoon verkeerd nagekeken, maar iederéén heeft het zo! Dat zegt toch wel wat.’
‘Jullie hebben gewoon verkeerd nagekeken.’
‘Nee meneer, bovendien hadden we een andere leraar, omdat u ziek was. Nou, die man was wiskundeleraar en die heeft heus die antwoorden niet. We hebben die vragen niet eens nagekeken! En hoe kunnen we nou een SO leren als we de goede antwoorden niet eens hebben…?’
‘Dan hadden jullie beter naar die film moeten kijken.’ Meneer Pieterse staarde me grijnzend aan. Ik kon daar echt niet tegen, hij zat me gewoon uit te lachen terwijl ik gewoon gelijk had! En dat wist hij best!
‘Dat kan u niet van ons vragen, en dat weet u best!’ zei ik beslist. ‘U kan niet van ons vragen elk deeltje van die film te onthouden! Weet u hoeveel informatie er in die film zat? Man, het ging over scheikundige formules, bla, bla, bla. Dat kunnen wij toch nooit onthouden!’
Meneer Pieterse moest nog harder lachen om mijn felheid en ik werd daardoor alleen maar bozer.
|
|
OK
|
23 Dec 2011, 10:46:08
|
Roos :
|
‘Bovendien,’ ging ik verder, ‘U zegt wel heel blij ‘bouwstenen van het leven maken’, maar uiteindelijk wilde die kerel toch leven maken! Waarom zou hij anders bouwstenen maken?’
En meneer Pieterse bleef maar lachen. ‘Ach, kind,’ zei hij. ‘Wat voor cijfer had je?’
‘Acht komma twee.’
‘Nou dan…’ ik viel hem in de rede. ‘Nee, meneer, u gaat me niet vergelijken met Leonard! Leonard zou nu hetzelfde doen als ik!’ ik zei dat omdat ik wist dat meneer Pieterse er ook een handje van had om me te vergelijken met Leonard. Net als Schot.
‘Val me nu niet in de rede!’ lachte Pieterse. ‘Nou, je hebt een 8.2, dat is toch een mooi cijfer? Wat zeur je dan?’
‘Meneer, die ene vraag scheelt 0.6 punt! Kijk, bij mij scheelt het niet zoveel, maar degenen die nu een onvoldoende hebben zouden een voldoende kunnen hebben!’
‘Ja ja.’ Meneer Pieterse lachte nog steeds en liep weer terug naar zijn bureau.
‘U bent gemeen, meneer!’ riep ik. Ik boog me naar Sofie, naast me. ‘Kan die vent niet ophouden met lachen? Ik had gewoon gelijk, en dat wist ‘ie best!’
Sofie knikte. ‘Jij had echt wel gelijk. Kijk nou eens naar Johan, hij heeft een 5.3. Als Pieterse niet zo stom had gedaan, had hij een voldoende gehad.’
|
|
OK
|
23 Dec 2011, 11:00:28
|
Roos :
|
We liepen het gymgebouw binnen, Sofie, Elcke, Jasmijn, Laure, AnneMary en ik. ‘Handstand…’ mompelde ik.
‘Oh nee!’ zei Sofie. ‘Moest dat voor vandaag?’
‘Ja,’ antwoordde ik. ‘Voor een cijfer.’
‘Shit! Ik vind dat supereng!’
‘Ik ook, hoor,’ zei ik.
‘Echt niet!’ vond Laure. ‘Handstand is vet cool. En al helemaal over die kast heen!’
‘O ja? Nou ik vind het vreselijk: Een handstand op de kast maken en dan overslag doen van de kast af op de grond. Nou, die kast is misschien wel anderhalve meter hoog. En ik kan niet eens handstand!’
‘Ik kan ook geen handstand,’ zei ik. ‘Maar dat heeft een andere reden. Vroeger ging een gymleraar het me leren. Die gymleraar was een vriend van mijn broer en dat was gewoon thuis, of zo. En ik viel keihard toen die vent even niet oplette. Nou, lekker dan. Hebben dagen met een zeer hoofd rondgelopen. Ik moest bijna naar het ziekenhuis. Nou, dan wil je echt nooit meer handstand doen!’
‘Vreselijk!’ zei Jasmijn. ‘Gelukkig kan ik ‘m wel.’
We liepen naar het bord waar de klassen aangegeven waren. ‘3 Lyceum,’ mompelde AnneMary. Met haar vinger volgde ze het rijtje klassen. ‘Hier zo! Eens kijken, zaal 4.’
|
|
OK
|
23 Dec 2011, 11:00:50
|
Roos :
|
‘Hé, kijk eens!’ riep ik. Ik wees naar het whiteboard. ‘We hebben vandaag vrij gym!’
‘Yes!’ riep Sofie.
‘Dat is ook zo,’ zei Elcke. ‘Vandaag is het de laatste week voor de vakantie en dan hebben we altijd vrij gym!’
‘Juppie! Geen handstand!’ riep ik verheugd.
Vrij gym vond ik het leukste. Tenminste, als we in het gebouw gym hadden. In de zomer hadden we buiten gym, op een sportveld. Dat vond ik leuker: dan kon je lekker voetballen. Maar binnen vond ik vrij gym het leukst. Kon je lekker zelf weten wat je ging doen. Je mocht dan naar alle zalen toe zelf bedenken wat je ging doen. In de ene zaal kon je voetballen, in de andere hockeyen, in weer een andere was een stormbaan.
Opeens gingen we ons heel erg haasten. Wij hadden maar één uur gym, terwijl heel veel andere mensen twee uur hadden. Dat kwam omdat wij Latijn hadden. Latijn was een keuzevak en dat moest je onder een ander uur doen, in ons geval onder gym. De rest van onze klas die geen Latijn had, had nu gewoon gym.
|
|
OK
|
23 Dec 2011, 12:01:12
|
Roos :
|
Zij hadden twee uur gym en wij hadden in dat eerste uur Latijn. Tja, als ik dat aan het begin van het jaar had geweten, had ik het niet gekozen. Maar de leraren hadden er niet bij verteld dat we dan maar één uur gym hadden. Maar ja.
We gingen als een haas naar de kleedkamers en kleedden ons om.
Ik sprong als eerste de zaal in.
Nieuwsgierig keek ik rond. Wat hadden ze hier?
Er stond een grote trampoline, dit was vast de turnzaal. De ringen hingen er, grote schommels. De vliegende bank stond er zelfs ook.
Met die vliegende bank hadden we al veel grappige dingen meegemaakt. De bank hing aan de ringen aan het dak. Je kon er met z’n drieën op en hard dat het ging! Bovendien wiebelde dat ding aan alle kanten en soms had je het gevoel dat de bank van de touwen afschoof.
Ernaast hing het saltostoeltje. Dat was een schommel met een stoeltje. Je moest daar ook een gordel om, anders was het te gevaarlijk. Eerst ging je heel hard schommelen en als je genoeg vaart had, ging je salto’s maken. Je draaide dan met het hele stoeltje helemaal rond.
|
|
OK
|
23 Dec 2011, 12:01:32
|
Roos :
|
Naast het saltostoeltje hing een papier. Grijnzend las ik het. ‘Je mag niet vaker dan 12x per minuut een rondje draaien, i.v.m. misselijkheid,’ las ik. Dat was echt zo. Frank had een keer 128 salto’s achter elkaar gemaakt, zonder te stoppen. Steeds maar doordraaien. Hij was de beste van een paar klassen, maar hij had dan ook moeten kotsen toen hij er weer uitkwam.
Achter me stormde Jasmijn de zaal binnen. Ze vloog direct naar het saltostoeltje. Ze ging zitten en bond de gordels goed vast. Ik begon haar te duwen en algauw begon ze draaien. Ze ging heel erg snel, steeds kwam er een flits voorbij. Haar lange haar wapperde dan weer op de grond, dan was het weer ergens bovenin de lucht.
Ik vond het altijd leuk om er naar te kijken.
Even later gingen Sofie, Jasmijn en ik op een grote schommel. De schommel was gemaakt van een ijzeren buis die door de ringen hing. Hij was zo lang dat je er met z’n drieën naast elkaar op kon zitten. We gingen schommelen, maar het ging niet zo hard. We waren dan ook al gauw verdwenen. Laure kwam naar me toe en vroeg of ik ging voetballen. Daar had ik echt zin in!
We zochten de zaal op waar je kon voetballen, maar daar wachtte ons een teleurstelling. De rest van de klassen die nu gym had, had natuurlijk ook vrij gym. En er voetbalden allemaal jongens uit de zesde. In een flits zag ik Henry.
|
|
OK
|
23 Dec 2011, 12:01:48
|
Roos :
|
Waarom zat Dominic nu niet bij Henry in de klas? Anders had hij nu ook gym gehad!
Ik vond dat helemaal niet leuk. En we mochten ook niet mee voetballen. Natuurlijk, dat wilden die zesdeklassers niet.
We gingen even badmintonnen, maar daar was de lol ook al gauw vanaf.
We liepen weer terug naar de turnzaal.
Ik ging weer met Sofie op de grote schommel. ‘Kom,’ zei Sofie. ‘We gaan staand schommelen. Dan gaan we misschien harder.’
Ik knikte en hees me omhoog. Plotseling kreeg in meneer Ten Hove in het vizier. Ten Hove was degene die in het voetbalteam van Dominic had gezeten met het voetbaltoernooi. ‘Ten Hove!’ schreeuwde ik. ‘Gaat u ons duwen…?’
‘Ik kom eraan!’ Ten Hove liep naar ons toe en wij gingen weer op de buis zitten.
‘Staan,’ zei hij. ‘Dan ga je harder.’
Even duwde hij ons, toen zei hij: ‘Zal ik jullie eens iets laten zien?’
Ik knikte en Ten Hove ging direct aan het werk. Ik draaide me half om, om te zien wat Ten Hove achter ons uitvoerde. Hij sleepte een kast naar de schommel toe.
‘Straks knallen we er tegenaan!’ riep ik.
‘Nee hoor!’ riep hij terug. Hij plaatste de kast precies achter de schommel. We gingen harder schommelen en de schommel gleed precies over de kast heen. ‘Let op!’
|
|
OK
|
23 Dec 2011, 12:02:33
|
Roos :
|
Ten Hove klom op de kast en wachtte tot we weer naar hem toe kwamen schommelen. Plotseling greep hij de middelste twee touwen van de schommel en sprong op de schommel. Ik schrok me wild, ik had het helemaal niet doorgehad!
Er ging een schok door de schommel en Ten Hove stond erop. Hij verplaatste zijn hand iets, net boven de mijne. Nu kon hij rechtop staan en we stonden met z’n drieën op de schommel: links Sofie, in het midden Ten Hove en helemaal rechts stond ik. Nu Ten Hove mee schommelde, gingen we veel harder. We gingen zelfs zo hard, dat we bijna tegen het dak aan vlogen. Sofie gaf een harde gil: er zat minder dan een meter tussen ons en het dak van de zaal.
En dat dak was wel zo’n acht meter hoog.
‘Let op!’ brulde Ten Hove weer. ‘Vasthouden!’
Ik keek hem onbegrijpend aan. ‘Goed vasthouden, ik spring eraf!’
‘Nee!’ riep ik. Dat was een grapje. Natuurlijk, Ten Hove maakte altijd van die gekke grapjes. Hij kon je zo vreselijk bang maken.
We vlogen naar achteren en weer naar voren. Weer klapten we bijna tegen het dak. En toen ging er een trilling door de schommel. Met open mond staarde ik naar beneden. Ten Hove was echt gesprongen!
|
|
OK
|
23 Dec 2011, 12:02:47
|
Roos :
|
Bijna vanaf het dak, op de grond gesprongen! Ik rolde bijna van de schommel, van verbazing, maar ook omdat de schommel hevig begon te zwaaien doordat er heel wat gewicht opeens af was.
Sofies gezicht was lijkwit, haar mond stond wijd open. Die vond het vreselijk eng!
Ten Hove krabbelde overeind van de grond en grijnsde breed. Ik staarde hem met open mond aan.
‘Stommerd!’ schreeuwde ik. ‘Ik had nooit verwacht dat u het echt zou doen!’
‘Wel dus!’ lachte hij. ‘Wil jij ook een keer?’
‘’k Zal gek wezen!’
‘Het is leuk, hoor!’
‘Ja, dat zal best! En vreselijk gevaarlijk.’
‘Ah, kom op. Niet zo zielig doen. Ik weet zeker dat Ricardo het ook zou doen!’
Voor dat argument zwichtte ik. Ricardo was mijn broer en ik vond hem fantastisch. Het was inderdaad zo, Ricardo had dit gedaan. Leonard ook. Waarom zou ik het niet doen? Het leek alsof ik Leonards stem weer hoorde.
|
|
OK
|
23 Dec 2011, 12:03:09
|
Roos :
|
Zoiets moet je gewoon doen in je leven, anders is je leven helemaal niet leuk. Dat doe ik toch ook? Ik maak een wereldreis zonder ook maar iets van geld op zak. Het is gevaarlijk, maar leuk! Bewijs jezelf, je kunt het!’
Ik grijnsde breed. ‘Ik doe het!’
Ten Hove stak zijn duim op. ‘Goed zo!’ hij bracht de schommel tot stilstand en nam mijn plek in. Hij en Sofie begonnen te schommelen en ik liep naar de kast. Met een sprong stond ik erop. Toen de schommel aan kwam zwaaien, besefte ik pas wat ik werkelijk ging doen. Moest ik dit echt? Dit was vreselijk.
Waarom had ik ooit ‘ja’ gezegd?
‘Even wachten nog!’ riep Ten Hove. ‘We moeten nog iets harder voor je erop kunt.’
En even later: ‘Spring er bij de volgende zwaai maar op!’
‘Hoe moet dat dan?’ piepte ik.
Hij draaide zich om terwijl hij naar achteren zwaaide. ‘Je pakt de touwen vast, dat doe je eerst. Als je die eenmaal vast hebt, spring je op de buis! Bij de volgende keer, ja?’
Ik knikte. Ze vlogen naar voren en weer naar achteren. Daar kwamen ze weer aan. Ik zette een stap naar voren, want ik was bang dat ik er anders niet bij zou kunnen. Toen de schommel aan kwam zwaaien, leek het net alsof de buis tegen mijn benen zou knallen. Ik wist dat zoiets heel zeer zou doen. Niet aan denken, hield ik mezelf voor.
|
|
OK
|
23 Dec 2011, 12:03:22
|
Roos :
|
Ik greep de touwen. Mis. Ze zwaaiden weer naar voren. De tweede keer probeerde ik het weer en nu lukte het wel. Ik had de touwen in mijn handen. ‘Op de buis springen!’
Ik wilde niets liever. Stel je voor dat het niet zou lukken, en ik meegesleurd zou worden!
Ik sprong en kwam op de buis terecht. Pf. Gelukkig. Ik ademde langzaam uit om mijn hartslag weer onder controle te krijgen. Ik stond helemaal gebukt, want ik had de touwen heel laag vast. ‘Handen boven de mijne zetten,’ zei Ten Hove naast me. Ik deed wat hij zei en verplaatste mijn handen. Nu kon ik rechtop gaan staan en ik rechtte mijn rug. Eerste etappe was gelukt.
Toen ik voor me keek zag ik dat er een hele groep mensen op de trampoline zat. Ze staarden me aan en riepen naar me. Wie waren dat eigenlijk? Ik kende ze niet. Vierdeklassers, gokte ik. Ook een deel van mijn eigen klas zat er – de meiden.
Ze juichten naar me. Was het zo bijzonder wat ik deed?
‘Oké…’ hoorde ik een stem naast me. ‘Bij de volgende ga je springen. Goed luisteren. Plaats je handen aan de andere kant van het touw, zodat je armen voor de touwen zitten.’
|
|
OK
|
23 Dec 2011, 12:03:37
|
Roos :
|
Ik volgde zijn woorden op en hing nu een beetje naar voren. Het was zo mogelijk nog enger dan erop springen. Mijn benen trilden en mijn handen zweetten. Ik hing nu zover naar voren dat ik bang was dat ik eraf zou vallen. Dat zou zo maar gebeuren, met zulke zweethanden. Wat moest ik doen als dat zou gebeuren?
Niet aan denken.
‘Net voor het dode punt moet je springen. Ja?’
‘O……ké.’
Het dode punt? Wat was dat ook al weer? O ja. De dode punt was de plek waar de schommel weer terug zwaaide. Dus juist daarvoor moest ik springen?
Ik keek naar beneden. Hoog!
Was dat niet vreselijk gevaarlijk?
Ik concentreerde me op het dode punt. We zwaaiden naar voren. Nu moest ik bijna gaan springen!
Nu? Vroeg ik me af.
‘Springen, springen, springen!!’ schreeuwde Ten Hove naast me. Ik zette mijn verstand op nul en volgde hem blindelings op. Ik sprong.
Het leek alsof de wereld even stil stond. Ik zweefde door de lucht en het was veel te snel voorbij.
Met een plof belandde ik in de dikke mat. Om me heen begonnen de mensen te schreeuwen en te roepen. Een beetje verdwaasd kwam ik overeind en keek naar het dak. Hoog boven me zwaaide Ten Hove heen en weer. Was ik daar echt vanaf gesprongen?!
|
|
OK
|
23 Dec 2011, 12:03:47
|
Roos :
|
Plotseling drong het tot me door. Ik had het gewoon gedaan!
Een grijns kwam op mijn gezicht en ik kon hem er niet af krijgen. Ik gooide mijn armen in de lucht en schreeuwde mijn overwinningskreet.
Ik voelde de euforie door mijn lichaam stromen, nog meer zelfs dan bij het voetbaltoernooi.
Ik dacht aan Dominic en wenste dat hij me gezien had, hier.
Nu wist ik hoe hij zich had gevoeld toen hij het winnende punt maakte met de finale. Toen hij rondrende en zijn longen uit zijn lijf schreeuwde. Zo voelde ik me nu ook. Ik wilde schreeuwen en het tegen iedereen vertellen.
Maar ik deed het tegenovergestelde: ‘Mag ik nog een keer?’ schreeuwde ik naar Ten Hove.
‘Tuurlijk!’
Ik wist niet hoe snel ik op de kast moest springen. En weer stond ik op de schommel. ‘Harder?’ Ten Hove keek me met glinsterende ogen aan.
‘Ja!’
Hij begon nog harder te zwaaien. Aan mijn andere kant stond Sofie te zwoegen. En voordat ik mijn handen aan de andere kant van het touw zette, hielp ik hard mee. Nu we met z’n drieën precies tegelijk met onze lichamen zwaaiden, ging de schommel dubbel zo hard.
|
|
OK
|
23 Dec 2011, 12:04:17
|
Roos :
|
Langzaam verplaatste ik mijn handen en sloot even mijn ogen.
Ik hou van je, Dominic.
Ik sprong nu van een nog hogere plek. Ik sprong precies op het goede moment: juist voor het dode punt. Ik vloog naar beneden en tot mijn grote verbazing kwam ik gewoon op mijn voeten terecht!
Ten Hove floot enthousiast. ‘Wauw!’ schreeuwde hij.
Het duizelde me even. Ik was van zo’n grote hoogte gesprongen en was precies op mijn voeten neer gekomen!
Zelfs Ten Hove was dat niet gelukt!
Ten Hove liet de schommel stoppen en rende naar me toe. Hij klapte zijn handen tegen de mijne en drukte me even tegen hem aan. ‘Wauw, goed gedaan man!’
Heel even rook ik zijn deodorant, vermengd met de geur van zweet. Zou Dominic ook zo ruiken als hij gevoetbald had…?
‘Fantastisch!’ zei Ten Hove weer.
En ik voelde me machtig, onoverwinnelijk. Ik had mijn Survival Plan niet eens nodig!
Ik had het allemaal zelf gedaan!
Ik stak mijn armen in de lucht en brulde mijn overwinningskreet.
|
|
|
|
Volgend hoofdstuk:
Hoofdstuk 14: Stan
|
|
|
|
|