|
** Twee wegen en een driesprong **
(Roos)
Eigenaar: Roos
Verhaal begonnen door: Roos
|
|
|
Hoofdstuk 3: De opening van mijn ogen
|
|
OK
|
12 Nov 2011, 14:37:45
(Gew: 12 Nov 2011, 14:39:48)
|
Roos :
|
Ik voelde me alleen. Zo vreselijk alleen en eenzaam. Ik stond met mijn rug tegen de muur. Waarom deed ze zo? Had ik iets verkeerds gedaan?
Ik begon te twijfelen aan mijzelf. Vroeger zei ik altijd dat het niets was, die eigenschap van Linde. Maar ik begon echt te twijfelen. Hadden Hadassa en de rest van de meiden toch gelijk gehad?
Ik kon het bijna niet geloven. Altijd verdedigde ik haar. Altijd.
Maar nu begon ik zelf te geloven wat andere mensen vaak zeiden. Wat het toch zo? Had ik al die tijd mijn ogen dicht gehad?
Wilde ik het niet zien?
Ik haatte het. Ik haatte haar.
Ik was alleen. Weer.
Kon ik maar weg gaan. Ik wilde het bijna doen. Waarom deed ik dat eigenlijk niet? Gewoon weg gaan. Waarschijnlijk zouden de mensen van wie ik had gedacht dat ze van me hielden, het niet eens merken. Ze waren immers druk bezig met zichzelf?
En ik had alles verkeerd gezien van hen.
Er klopte niets van mijn oordeel. Iedereen kreeg gelijk. Had ik al die tijd met mijn ogen dicht gezeten? Was ik echt zo stom geweest haar te geloven?
Ik had haar vertrouwd.
|
|
OK
|
12 Nov 2011, 14:42:02
|
Roos :
|
Ik liep naar de tafel en greep een hand chips. Ik haatte mezelf. Waarom was ik zo naïef? Waarom zag ik zoiets niet?
Hield ik mezelf echt voor de gek?
Ik hoorde gelach en geschreeuw. Ik liep om het huis heen. Daar stonden ze. Een hechte groep. Altijd al geweest.
Tot Linde kwam. Ik haatte het. Ik haatte alles.
Altijd had ik erbij mogen horen.
Tot Linde kwam.
Ik liet mijn hoofd tegen de stenen muur steunen. Waarom?
Ik observeerde groep nauwkeurig. Zag ze daar nou staan!
‘Je moet wat doen,’ zei een stem in mijn hoofd.
Was dat waar? Moest ik iets doen? Maar wat dan?
‘Ga naar hen toe.’
Als een robot gehoorzaamde ik de stem. Ik wandelde in de richting van de groep. Ik ging naast hen staan. Ze praatten over dingen die me niet interesseerden. Toch bleef ik staan. Je moest toch op een één of andere manier overleven.
Kennelijk was dat zo bij jongens. Net doen alsof.
Alsof je alles leuk vind. Fake.
Linde kreeg me in het vizier. Ze rukte twee jongens mee. ‘Kom,’ zei ze. ‘Zullen we daar heen gaan?’
|
|
OK
|
12 Nov 2011, 14:44:08
|
Roos :
|
Ze wierp me een chagrijnige blik toe.
Ik besloot vast te houden en liep achter haar aan.
Zodra ik naast haar kwam lopen en iets zei, keek ze de andere kant op. Waarom deed ze zo?
Echt alleen maar om het feit dat ik had gezegd dat ze niet de hele avond met Soos moest zitten?
Floris was gekomen en wilde het hondje pakken, maar Linde had gewoonweg geweigerd. Soos was van Floris!
Ze hielde het hondje stevig vast en wilde het niet afgeven. De hele avond had ze hem vast. Het zusje van Floris was gekomen. Zij was gehandicapt en zelfs haar had Linde het hondje niet gegeven.
Asociale trut.
En zodra ik zei dat ze misschien het hondje even met rust moest laten – dat beest vond het toch ook niet leuk om de hele avond vastgehouden te worden? – werd ze boos.
|
|
OK
|
12 Nov 2011, 14:55:14
|
Roos :
|
Wat was ik blij toen Linde was gekomen. Eindelijk iemand die me begreep – dacht ik.
Oké, er waren toen ook al wat aparte groepjes geweest. Maar niets meer. Ik had me altijd al een beetje verloren gevoeld. Ik was een beetje een buitenstaander. Maar dat was niet echt mijn eigen schuld. Meer de schuld van mijn ouders.
Vroeger, op de basisschool, was ik altijd dikke vriendinnen met Hadassa geweest. Toen kwamen mijn ouders op het idee naar Albanië te verhuizen.
Albanië!
Waarom waren we daar niet gebleven?
Toen ik na vijf jaar terug kwam, was ik alleen. Natuurlijk. Dat was te verwachten. Hadassa was vriendin met een ander meisje en de groepjes die er al waren, waren nog erger groepjes geworden. Daar kwam je als nieuweling gewoon niet tussen.
En toen was Linde gekomen. Eindelijk iemand die bij mij paste.
Iemand die anders was dan die twee groepjes. Het ene groepje was meer de nerd kant, het andere was een beetje… irritant, hangend aan jongens.
|
|
OK
|
12 Nov 2011, 14:55:52
(Gew: 12 Nov 2011, 14:56:15)
|
Roos :
|
Ach, ik vond het zelf ook leuk om met jongens om te gaan. Daar niet van. Kijk nou naar mij en Jasper. Of Ronald. Ik vond het ook leuk om gewoon een beetje te flirten met jongens. Maar in onze groepjes had ik geen aansluiting gevonden. Het nerd-groepje wilde gewoon niet met jongens om gaan en het tweede groepje… Ja, daar kwam ik gewoon niet in.
Maar Linde kwam. En die was net als ik. En zij kon ook niet in het groepje erbij. Dus waren we met z’n tweeën. En het ging goed.
Linde en ik, perfecte combinatie. We wisten alles van elkaar. Alles.
Ze was zelfs dit jaar met me meegaan naar Albanië. Ze had me begrepen.
Hadassa en de andere meiden zeiden het wel eens tegen mij. ‘Kijk uit, ze is een jongensgek.’
Maar ik reageerde er niet op. Ik deed immers precies hetzelfde?!
Oké, Linde was al op heel veel jongens geweest en veranderde elke week van liefde. Ik niet. Was dat zo’n groot verschil?
Ik vond van niet. Linde had met minstens drie jongens al verkering gehad.
Nou en? Als zij dat nou wilde. Het lag misschien ook wel een beetje aan haar opvoeding. Nou en. Ze was mijn vriendin en ik wilde niet horen dat ze een jongensgek was. Ze was het gewoon niet.
Maar nu wist ik wel beter.
En ik haatte haar.
Ik was alleen. Weer.
|
|
OK
|
14 Nov 2011, 17:02:48
|
Roos :
|
Woedend draaide ik me om naar Linde. ‘Waarom geef je geen antwoord als ik je wat vraag?’
‘Waar bemoei jij je mee!’ zei ze heftig.
Nu hield ik het echt niet meer. Wat moest ik hier nog doen, de rest van de avond?
In mijn eentje zitten?
Ik moest wel. En daar kon ik niet tegen. Ik had er over het algemeen geen moeite mee om alleen te zijn. Maar als ik werd gedwongen, als ik wel moest…
Ik keerde Linde me de rug toe. Waarom deed ze nou zo?
We waren op de fiets hierheen gegaan… en het was vet gezellig. Zodra de jongens er bij kwamen, ho maar.
Jammer dan.
Stik allemaal.
Ik liep weer terug om het huis heen. Even stond ik bij het vuurtje. Toen draaide ik me resoluut om en liep naar het hek dat het huis met de weg scheidde. Ik opende de poort.
Dag allemaal.
Waarom waren we nu bij Floris? Ik wist de weg niet alleen naar huis. Precies als we bij Floris waren. Naar elke jongen wist ik de weg – behalve Floris.
|
|
OK
|
14 Nov 2011, 17:03:04
|
Roos :
|
Ik liep over de oprit naar de weg. Ik wilde dat ik naar het ‘Gat’ kon. Het Gat was een meer dat vlakbij Floris’ huis lag. Ik stelde me voor hoe het zou zijn als ik daar was. Ik zou op mijn rug gaan liggen in het zand. Ik zou naar de lucht kijken, die een beetje schemerig begon te worden. Ik zou aan Dominic denken. Aan het komende voetbaltoernooi. Ik zag er zó naar uit.
Volgende week…
Maar ik kon nu niet naar het Gat toe. ’s Avonds was het er niet zo veilig. Niet dat ik bang was, dat zou me op het moment niets hebben gescheeld.
Mijn broer was er misschien. En dat kon ik op het moment niet gebruiken. Ricardo was een fantastische vent, maar zijn hele club was er dan ook.
Natuurlijk zouden ze iets door hebben.
Ze zouden vragen gaan stellen. Vragen die ik niet wilde beantwoorden.
Daarom stak ik de weg over. Ik ging op de verhoging naast de weg liggen met mijn rug tegen het hek van het voetbalveld. Niet te geloven dat ik hier aan het begin van de avond nog zo’n plezier had gehad met Jess.
Stomme Linde.
|
|
OK
|
14 Nov 2011, 17:03:20
|
Roos :
|
Waarom had ik haar ooit meegenomen naar Albanië?
Ze hoefde mijn diepste geheimen en mijn liefde voor dat land niet te leren kennen. Dat was nergens voor nodig. Albanië was van mij en niemand mocht daartussen komen. Albanië was het verbond en het teken van hoop en liefde.
Hoop en liefde. Beide wilde ik het hebben en ik bezat het niet.
Albanië was iets… het had iets wat niemand anders hoefde te weten. Het was mijn trouwe bondgenoot in de liefde.
In Albanië had ik het geluk leren kennen. Het geluk van het alleen zijn, zonder problemen, en de schoonheid van de natuur te leren kennen. Ik weet het. Het klinkt stom. Maar de natuur was daar zo… zo wonderbaarlijk. Zo mooi. En geen milieuvervuiling of harde auto’s. niets daarvan. Je kon er alleen zijn. Je kon er dromen. En mijn dromen waren daar verwezenlijkt. Jammer genoeg was die droom veel te snel uit elkaar gespat.
|
|
OK
|
14 Nov 2011, 17:58:04
|
Roos :
|
Op dat moment haatte ik het hier, ik haatte heel Nederland. Ik haatte al mijn vrienden. Ik haatte mijn ouders. Ik haatte Dominic.
‘Ik haat ze allemaal!’ siste ik tussen mijn tanden. ‘Zelfs Dominic! Hij kan me op dit moment geen ene zak schelen. Het kan toch nooit iets worden!’
Ik ramde met mijn vuist in het gras. Waarom gebeurde er nou nooit eens iets fijns in mijn leven? Waarom moest het altijd een bende zijn? Lag dat nou echt aan mij? Plotseling hoorde ik een takje kraken en met een ruk keek ik om. Er kwam iemand aanlopen. Wie was dat? Ik wilde niets meer met mijn club te maken hebben! Liet ze het maar lekker uitzoeken! Zouden ze komen om me te pesten? Ja, natuurlijk. Ze zouden er niet voor terugdeinzen. Vooral Stef niet. Als hij wist dat ik hier bijna zat te huilen… hij zou me uitlachen, tot en met.
Daarom stond ik op. ik had nu echt geen behoefte aan gezelschap. Ik liep weg. Ik rilde en voelde dat ik heel koud was geworden. Ach, wat maakte het ook uit. Het zou iedereen toch niets schelen. Zou er nog iemand zijn op deze wereld die van me hield? Waarschijnlijk niet. Zoveel mensen op aarde… en niemand hield van mij, dacht ik sarcastisch. Ik liep nog harder weg. Wie het ook was – ik ging weg.
‘Wacht!’
Ik liep gewoon door. ‘Wacht even! Alsjeblieft!’
|
|
OK
|
14 Nov 2011, 17:58:41
|
Roos :
|
Ik herkende de stem. Jasper. Wilde ik dat nu? ‘Nee,’ zei mijn verstand. ‘Ja!’ zei mijn hart. Ik had zo’n behoefte aan warmte… ik overwoog stil te staan. ‘Niet doen!’ waarschuwde mijn verstand. ‘Jasper geeft je toch niet wat je wilt!’ Ik liep door. De voetstappen achter mij klonken harder en sneller. Jasper rende. Waarom ging hij niet terug?
Ik besefte dat hij me zou inhalen. Ook al zou ik gaan rennen. Daarom ging ik stil staan. Ik zakte neer op de grond en wachtte gelaten op wat er komen zou. Er gebeurde niets en ik bleef bewegingloos zitten. De voetstappen stierven weg.
Opeens schold ik mezelf uit, omdat ik Jasper niet bij me had laten komen. Nu was hij weg. Nu was ik weer alleen. Het kon me helemaal niets meer schelen. En het was allemaal de schuld van Linde. Linde, die de hele avond bij Johnny op schoot zat. Linde, die de hele avond Jess jas aan had en Stefs vest. Linde, die bijna verkering had met Joshua. Waarom deed ze dat?
Ik zou zoiets nooit doen. Ik zou nooit bij een andere jongen op schoot gaan zitten als ik bijna verkering met Dominic zou hebben. Nooit.
En ook niet hun kleren aantrekken. Oké, ik had ook wel eens de jas van Jess aan. Maar ik gaf die terug als hij erom vroeg! En ik deed het niet om stoer te zijn, maar alleen als ik het koud had!
|
|
OK
|
14 Nov 2011, 17:59:01
|
Roos :
|
Linde was een jongensgek. Ik wist het zeker. Net als haar zusje. Die zat in groep acht al te tongzoenen met haar vriendje. Nou, dan ben je echt goed gek.
Ik dook in elkaar. Het was gaan waaien en ik was helemaal stijf van de kou.
Plotseling voelde ik een warme hand op mijn schouder. Ik schrok verschrikkelijk en wist niet hoe gauw ik moest kijken wie dat was.
Jasper!!
Hij was teruggekomen! Oh, wat vond ik dat vreselijk lief van hem. Hij ging zitten en legde zijn arm om mijn schouders.
‘Hé,’ zei hij lief. ‘Wat is er nou?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Heb jij Linde gezien?’
‘Ja. Ik erger me kapot aan haar. Ze doet zo overdreven.’
‘Gelukkig, dan ben ik niet de enige.’
‘Trek het je niet aan. Ze is nu eenmaal zo.’
Ik haalde mijn schouders op. Dat zou best. Maar ik kon het nu eenmaal niet links laten liggen. Ik trok me zoiets altijd wel aan. Ook al zei iedereen dat ik me er niets van moest aantrekken. Tja. Zo was ik nu eenmaal.
Langzaam werd ik weer een beetje warmer door Jasper. ‘Dank je…’ fluisterde ik.
‘Er is meer, hè?’ hij keek me strak aan.
Ik knikte, maar zei niets. Hij hoefde niets over Dominic te weten. ‘Laat maar,’ zei ik.
|
|
OK
|
14 Nov 2011, 17:59:18
|
Roos :
|
Jasper was echt aardig. Maar ik wilde niet dat hij ging doorvragen over wat er meer was. ‘Ben je al met Rachel weggeweest?’
Hij grinnikte. ‘Wat denk je? Man, ik wil niet eens met haar ergens heen.’
‘Maar ik dacht…’ ik was werkelijk verbaasd. Hij en Rachel zaten altijd te kloten. We hadden allemaal al geprobeerd om het wat te laten worden tussen die twee. En ze speelden het spelletje goed mee. Rachel was echt een leuk meisje.
We hadden Jaspers schriften al helemaal onder geklad met ‘Jasper hartje Rachel’.
‘Dat kind is veel te druk…’ verzuchtte Jasper.
Ik grinnikte. ‘Arme jongen. En Elisa dan?’
‘Waarom zou ik met een meisje weg moeten? Dat wil ik niet eens.’
Zo. Je kon Jasper niet gauw op de stang krijgen, maar nu was het me gelukt. Eindelijk had ik de waarheid uit hem gekregen, en mijn afleidingsmanoeuvre was gelukt. ‘Sorry Jasper.’
‘Maakt niet uit… de jongens doen stom, hè?’
‘Hm. Beetje wel ja. Vooral Stef. Ik kan dat joch niet uitstaan.’
‘Wil jij terug naar Albanië?’
Mislukt. Zonder dat ik het doorhad, waren we weer op hetzelfde onderwerp beland. Het onderwerp dat ik zorgvuldig had proberen te vermijden. Twee jaar lang. Maar Jasper wist het. Hoe wist hij dat? Ik had het er nog nooit over gehad.
|
|
OK
|
14 Nov 2011, 17:59:32
|
Roos :
|
‘Nou?’ hij keek me indringend aan.
‘Ja.’ De tranen sprongen me in de ogen. Ik veegde over mijn ogen, maar kon niet verhinderen dat er toch een traan naar beneden gleed.
‘Waarom wil je zo graag terug? Het is toch een hartstikke arm land?’
‘Gewoon. Het is niet zo heel arm hoor… behalve de zigeuners dan. Die wonen in plastic hutjes. Maar het is echt geen Afrika! Bijna heel de jeugd heeft wel een mobiel en zo.’
‘Maar waarom wil je nou graag terug dan?’
Ik wist dat ik hem antwoord moest geven.
‘Ik heb daar mijn vrienden… de natuur, gewoon, ik houd van Albanië! Daar kon ik tenminste…’ ik hield mijn mond. Jasper hoefde niet alles te weten. Ik wist dat hij betrouwbaar was, maar stel dat er toch informatie bij de andere jongens kwam?
‘Daar kon je tenminste?’ drong Jasper aan. Ik zuchtte.
‘Sorry,’ zei hij. ‘Je hoeft het niet te zeggen, hoor.’
|
|
OK
|
14 Nov 2011, 17:59:43
|
Roos :
|
Ik wist dat hij toch graag een antwoord wilde. ‘Daar kon ik tenminste alleen zijn… zonder dat ik eenzaam was. Sorry, dat snap je vast niet. Beetje onlogisch antwoord.’
En Dominic. Dacht ik erachteraan. Dan had ik in deze twee jaar Dominic niet leren kennen en had ik een hoop minder verdriet gehad.
Maar dat weigerde ik te vertellen aan hem.
‘Ik snap het wel hoor,’ zei Jasper. ‘Dat klinkt mooi… Alleen zonder eenzaam te zijn. Je bent graag alleen, hè?’
‘Ja. Maar ik vind het ook leuk om gewoon met jullie om te gaan… als Linde en de rest maar niet zo stom zouden doen.’
‘Tja. Daar kan ik ook niets aan veranderen.’
‘Nee. Jammer genoeg niet.’
Jasper stond op. ‘Ik ga weer.’
Hij liet me verbijsterd achter. Zodra hij de antwoorden wist, ging hij weg. Hij had alle antwoorden uit me gekregen die hij wilde hebben – ging hij die nu rondstrooien?
|
|
OK
|
15 Nov 2011, 18:06:29
|
Roos :
|
Ik bleef nog lang zitten. Achter me werd de muziek en het geschreeuw steeds luider. Er werd gelachen. Het was zeker grappig op dat feest. En dan te bedenken dat ik aan het begin van de avond met Jess en de rest daar nog om shag ging vragen. Onvoorstelbaar.
Ik greep mijn mobiel. Ik had opeens een dringende behoefte om met iemand te smsen. Maar met wie?
Kende Dominic me nu maar. Waren we maar vrienden. Alleen vrienden. Ik kon er niet tegen dat hij me niet kende. Voor de zoveelste keer schoot er een vraag door mijn hoofd. Een heel korte vraag die uit één woord bestond. Waarom?
Ik schrok toen mijn mobiel helder oplichtte. Het was al kwart voor elf! En we moesten ook nog naar huis rijden, een half uur!
Oei, mijn ouders zouden niet blij zijn. Ik moest altijd uiterlijk elf uur thuis zijn. Daar had ik nog geluk mee, want Kim moest van haar ouders altijd al om tien uur naar huis. Zij kwam ook nooit naar club.
Langzaam stond ik op en ik voelde m’n botten kraken. Het had me eigenlijk niet verbaasd als ze al weg waren. Maar ze waren er nog, want ze waren niet langs komen fietsen. Of ik was blind geweest.
|
|
OK
|
15 Nov 2011, 18:06:43
|
Roos :
|
Ik stak de weg over en zag de fietsen nog staan. Dat scheelt.
Aarzelend liep ik naar de groep. Toen ik een paar meter van hen af was, verschool ik me in de schaduw. Ik had geen zin in nieuwsgierige vragen.
Ik zag dat Linde weer aan Johnny hing. Vreselijk, zeg.
Ik zag dat ze nog totaal geen aanstalten maakten om naar huis te gaan. Nou ja, zij mochten dan ook heel laat thuis komen. Ik niet. En ik had echt geen zin meer.
Ik liep naar Wybren. Ik had zo’n gevoel dat Linde hem ook al betoverd had. Mijn gevoelens blijken juist te zijn.
‘Wybren…’
‘Ja?’
‘Wanneer ga je naar huis? Het is kwart over elf.’
‘Ik ga nog niet, hoor,’ Wybren haalde onverschillig zijn schouders op.
‘Wanneer ga je wel?’
‘Heel laat pas.’
‘Waarom?’
‘Het is juist zo gezellig!’ vond Wybren en hij ging aan Linde hangen.
Ik zuchtte diep en moest mezelf tegenhouden hem niet een flink pak slaag te geven.
Gelukkig. JeanLuc schoot me te hulp.
|
|
OK
|
15 Nov 2011, 18:07:00
(Gew: 15 Nov 2011, 18:58:25)
|
Roos :
|
‘Jongens, ik ga naar huis!’ verkondigde hij.
Ze reageerden niet eens!
Oh, nee. Evan reageerde wel. ‘Ik ga ook.’
‘Hallo!!’ tetterde JeanLuc. ‘Ik ga naar huis!’
‘Wij niet!’ riep de rest.
‘Dan niet!’ zei Evan. ‘Ik ben moe en wil naar m’n bed.’
‘Ik ook,’ zei ik.’Kom, we gaan gewoon.’
Met z’n drieën liepen we naar de fietsen. We zaten er nog niet op, of de rest van de groep kwam aanlopen. ‘Wij gaan ook!’
‘Hé hé,’ mompelde ik. Ik streek met mijn hand over mijn zadel. ‘Marshala!’
‘Wat?’ Jess keek me verbaasd aan.
‘Huh?’ onbegrijpend keek ik hem aan.
‘Je zei iets… mar… ik weet niet.’
‘Marshala? Oh, dat is Albanees.’ Met mijn hand maakte ik mijn zadel droog. Hij was nat van de dauw – ’s avonds? Vroeg ik me af.
‘Wat betekent dat?’
‘Iets.’ Ik had geen zin om hem Albanees te leren.
‘Nou, zeg eens!’
‘Het is een scheldwoord. Ik zal je de betekenis maar niet vertellen,’ zei korzelig. Jess had me ook in de steek gelaten! Ik had nu echt geen behoefte aan zijn gezelschap.
Waarschijnlijk had hij het door, want hij ging er van door op zijn fiets.
Ik fietste gauw achter de groep aan.
|
|
|
|
Volgend hoofdstuk:
Hoofdstuk 4: Gestoorde jongens
|
|
|
|
|